ငါရဲ့အနားမွာ…မင္းမရိွေတာ့ဘူးေနာ္….
မ်က္ရည္ေတြကိုမုန္းတဲ့…ငါ
အခုေတာ့ မ်က္ရည္ေတြနဲ့ေပ့ါ
မလိမ္ညာတတ္ေပမဲ့
ဟန္ေဆာင္မ်က္ႏွာဖံုးနဲ့
အျပံဳးပန္းေတြေ၀တတ္တဲ့ ငါဟာ
တကယ္ေတာ့….
မျမင္ကြယ္ရာမွာတိတ္ဆိတ္စြာ…
ငိုေျကြးေလ့ရိွတယ္ဆိုတာ…
ဘယ္သူသိႏိုင္ပါ့မလဲ…
၀န္ခံပါတယ္..
ငါစိတ္ညစ္ရင္
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့
စကားေဖာင္ဖြဲ ့ရင္း
ရီစရာေဖြရွာလို့
ေျပာတတ္ေလ့ရိွတယ္..
ဒါေပမဲ့…
ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ငါက
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့
အေ၀းဆံုးမွာဆိုေတာ့
ငါဘာလုပ္မယ္လို့ ထင္သလဲ ဟင္…
ျဖစ္ခ်င္တာမျဖစ္တဲ့
ေလာကျကီးမွာ
လုပ္သင့္တာကိုဦးစားေပးတတ္တဲ့ ငါ…
ရီစရာကားရွာေဖြကာျကည့္ေသာ္လည္း…
ရီစရာဆိုတာ ဘာမွ မပါတဲ့ခါ.
ကဗ်ာေတြဟာငါ့ရဲ့အေဖာ္ေပါ့…
စာေတြဟာ ငါ့ရဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြေပ့ါ…
ရက္စက္သူလို့
စာမဖြဲ ့လိုေပမဲ့
မ်က္ရည္က်ေအာင္ အစြမ္းရိွသူမို့
ကိုကိုေအာင္ႏိုင္သူျကီးရယ္လို ့
တမ္းတစြာေခၚရင္း
ဒီဘ၀ဒီမ်ွနဲ့ ႏွဳတ္ဆက္ပါရေစေတာ့….
No comments:
Post a Comment