အခ်စ္ ေဝဖန္ေရးဆရာ

လက္ထပ္ၿပီး သံုးႏွစ္ေျမာက္မွာ သူမအၾကည့္ သူမဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို သူမ စသံသယဝင္လာမိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ အစတည္းက ဒီလိုေယာက္်ားမ်ဳိးကိုမွ အိမ္ေထာင္ဘက္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့မိသလဲ? ထက္ျမက္တဲ့၊ ေတာ္တဲ့ေယာက္်ားေတြ ဒီေလာက္အမ်ားႀကီးထဲမွာ ဘာျဖစ္လို႔ ဆိုးကြက္ေတြဗလပြနဲ႔ ဒီလိုေယာက္်ားကိုမွ သူမေရြးခ်ယ္ခဲ့ရသလဲ?

သူ မွတ္ဉာဏ္မေကာင္းဘူး။ သူ႔ကို မွာလိုက္တဲ့ကိစၥတိုင္း မ်က္စိတမွိတ္အတြင္းမွာ သူေမ့သြားတတ္တယ္။

သူ သန္႔ရွင္းမႈကို ဦးစားမေပးဘူး။ သူမသာ တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ မရြတ္ရင္ သူဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ္တိုင္ အဝတ္အစားလဲသူ မဟုတ္ဘူး။

ခ်စ္စရာစကားေတြကို တီတီတာတာ သူ မဆိုတတ္ဘူး။ သူဟာ ဘယ္ေတာ့မွ သူမ မ်က္ႏွာနီျမန္းသြားေစတဲ့၊ ရင္ခုန္သြားေစတဲ့စကားကို မေျပာခဲ့ဘူး။

ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူ႔ကို သူမ အႀကိမ္ႀကိမ္ အျပစ္တင္၊ ေဝဖန္ခဲ့ေပမယ့္ သူ မေျပာင္းလဲခဲ့ပါဘူး။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ၾကားမွာ တင္းမာမႈေတြ ပိုပိုလာခဲ့ပါတယ္။

ခ်စ္သူရည္းစားျဖစ္ခ်ိန္က ခၽြဲႏဲြ႔ခဲ့တဲ့ စကားေတြ၊ ၾကည္ႏူးခဲ့တဲ့ အျပဳအမႈေတြက အခုခ်ိန္မွာ ေရခဲျပင္လို ေအးစက္ေနခဲ့တယ္။ သူမ ခံစားရခက္လာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတစ္ေယာက္ဆီ ေယာက္်ားျဖစ္သူရဲ႕ "အျပစ္"ေတြကို သူမ ရင္ဖြင့္ခဲ့မိတယ္။ သူရဲ႕အျပစ္ေတြ၊ ဆိုးကြက္ေတြတိုင္းက သူမကို မခံမရပ္ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။

သူမ ေျပာသမွ်ကို သူငယ္ခ်င္းက စိတ္ရွည္လက္ရွည္ နားေထာင္ေပးၿပီး သူမကို ေမးတယ္။

"နင္က အခ်စ္ ေဝဖန္ေရးဆရာလား? သူ႔အေပၚ ေဝဖန္ဖို႔ကိုပဲ နင္ရွာေနေတာ့မွာလား? နင့္စိတ္ကို ခ်မ္းသာေစတဲ့အရာ သူ႔အေပၚမွာ ရွာမေတြ႔ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား?"

"ရွာမေတြ႔လို႔ပဲ ေျပာတာေပါ့။ သူ႔ဆိုးကြက္ေတြေျပာမွ သူ႔ကို ျပဳျပင္ႏိုင္မယ္ေလ။ ေကာင္းကြက္ေတြ ဘာလို႔ေျပာေနရမလဲ?"

"နင္ မွားၿပီ။ သူ႔ေကာင္းကြက္ေတြကို မၾကာခဏ ေျပာရတယ္။ ငါတို႔ဟာ ေန႔ရက္ေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ေနၾကတဲ့ သာမန္ဇနီးေမာင္ႏွံေတြျဖစ္လို႔ပဲ။ ငါတို႔က ေရခဲေသတၱာလို ေအးစက္တဲ့ အခ်စ္ေဝဖန္ေရးဆရာေတြ မဟုတ္ဘူး" သူငယ္ခ်င္းက ၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႔ေျပာတယ္။

"ေရခဲေသတၱာလို ေအးစက္တဲ့ အခ်စ္ေဝဖန္ေရးဆရာ" တဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္.. အိမ္မွာ သူမဟာ ဒီလိုုဇာတ္ေကာင္နဲ႔ပဲ အၿမဲသရုပ္ေဆာင္ခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား?

ခ်စ္သူရည္းစားျဖစ္တုန္းက ခ်ဳိၿမိန္ၾကည္ႏူးခဲ့ၾကတဲ့ အခ်စ္ေတြ ခုေတာ့ တေျဖးေျဖး ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ကုန္ၿပီ။ ဘဝရဲ႕မီးခိုးမီးေငြ႔ေတြက သူမရဲ႕အၾကင္နာေခါင္းတိုင္ကို တေျဖးေျဖး ဖံံုးလႊမ္းဝါးမ်ဳိသြားခဲ့ၿပီ။ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ေန႔ရက္ေတြက သူမရဲ႕ စိတ္ရွည္၊ သည္းခံ၊ ခြင့္လႊတ္စိတ္ကို ေပ်ာက္ဆံုးေစခဲ့ၿပီ။ အသံအေနအထား၊ မ်က္ႏွာအေနအထားနဲ႔ ကေလးတစ္ေယာက္ကို သြန္သင္ဆံုးမသလိုမ်ဳိး အစတည္းက ကိုယ္တိုင္ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကို သူမ ျပစ္တင္ေမာင္းမဲေနခဲ့ၿပီ။

သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ လမ္းခဲြ အိမ္ျပန္လာၿပီးေနာက္ သူ႔အေပၚၾကည့္တဲ့အျမင္ကို သူမ ေျပာင္းလိုက္တယ္။ ေဝဖန္တဲ့ မ်က္လံုးနဲ႔ သူမ မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ ေအးစက္စက္ ေဝဖန္ေရးသမားတစ္ေယာက္ မျဖစ္ေအာင္ သူမေနတယ္။ ေယာက္်ားနဲ႔ သူမရဲ႕ၾကား ေျပာင္းလဲမႈက သိသာလာခဲ့တယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ မေက်နပ္တာေတြပဲ သူမ ရင္ထဲ အျပည့္ ထည့္မထားခဲ့မိေတာ့ဘူး။

သူ မွတ္ဉာတ္မေကာင္းဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူမနဲ႔ ပတ္သက္သမွ်ကိုေတာ့ သူ မွတ္မိေနတယ္။ သူမ ႀကိဳက္တဲ့ မဂၢဇင္းကို သူမွတ္မိတယ္။ အလုပ္ဆင္း အိမ္ျပန္တဲ့အခါ သူမအတြက္ ေနာက္ဆံုးထြက္တဲ့ မဂၢဇင္းကို သူ ဝယ္လာတတ္တယ္။

လတိုင္း သူမ ေနထိုင္မေကာင္းတဲ့ ရက္ေတြကို သူမွတ္မိေနၿပီး သူမအတြက္ ေဆးဝါးေတြကို သူျပင္ဆင္ေပးတတ္တယ္။

သူ သန္႔ရွင္းမႈကို ဦးစားမေပးဘူး။ ဒါေပမယ့္ သန္႔ရွင္းတာကို သူမ ႀကိဳက္တယ္ဆိုတာ သူသိတယ္။ ရံုးပိတ္ရက္ေတြမွာ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးကို သူလုပ္တတ္တယ္။ တန္ဖိုးရွိတဲ့ သူ႔အခ်ိန္ေတြနဲ႔ ဝိုင္းကူလုပ္ေပးသည့္တိုင္ သူ မညည္းတြားခဲ့ဘူး။

ခ်စ္စရာစကားေတြ တီတီတာတာ သူမဆိုတတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူမအႀကိဳက္ကို သူဂရုစိုက္တတ္တယ္။ သူမႀကိဳက္တဲ့ဟင္းေတြ သူသင္ယူၿပီး အားလပ္ခ်ိန္မွာ သူမကို သူခ်က္ေကၽြးတတ္တယ္။

အခ်စ္ရဲ႕ေဝဖန္ေရးဆရာ မလုပ္ေတာ့တဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ သူမရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္၊ စိတ္ခ်မ္းသာမႈက အဆင့္တဆင့္တိုးသြားတယ္။ သူ႔အျပဳအမႈ၊ ဂရုစိုက္မႈေတြက ဟိုးအရင္တည္းက ရွိၿပီးသားဆိုေပမယ့္ ဆိုးကြက္ကိုသာ ပိုျမင္ခဲ့တဲ့ သူမ ဒါေတြကို သတိမထားခဲ့မိဘူး၊ မျမင္ခဲ့မိဘူး။ အခုေတာ့ သူ႔ေကာင္းကြက္ကိုသာ သူမ ေရြးခ်ယ္ၾကည့္တတ္ခဲ့လို႔ သူမရဲ႕ စိတ္ေတြလည္း ပိုလန္းဆန္းလာခဲ့တယ္။ ပိုေပ်ာ္ရႊႊင္လာခဲ့တယ္။ အခ်စ္လည္း ပိုေႏြးေထြး၊ ပိုခ်ဳိၿမိန္လာခဲ့တယ္။

"အခ်စ္ေဝဖန္ေရးဆရာ မလုပ္ဘူး" ဒါဟာ ဘဝတစ္သက္တာရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို သက္ေရာက္ေစသလို ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္သက္ သင္ယူေလ့လာဖို႔ လိုအပ္တဲ့ ဘဝသခၤန္းစာတစ္ပုဒ္လည္းျဖစ္တယ္။ အိမ္ေထာင္ေရးကို သဟဇတျဖစ္ေစတဲ့ အစြမ္းလည္းျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္သက္လံုး ေလ့လာလိုက္စားထိုက္ပါတယ္။