ဘဝကို ေျပာင္းလဲခဲ့တဲ့ လက္ေဆာင္

Thompsonက ပဥၥမတန္းျပ ဆရာမတစ္ဦးျဖစ္တယ္။ စာသင္သက္တမ္း ၂ႏွစ္ေျမာက္တဲ့ႏွစ္မွာ Teddyလို႔ေခၚတ့ဲ ေက်ာင္းသားတစ္ဦး သူ႔အခန္းထဲ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဆရာမ Thompson က Teddy ကို စေတြ႔စမွာပဲ မႏွစ္သက္ခဲ့ဘူး။ ညစ္တီးညစ္ပတ္နဲ႔ Teddy ရဲ႕ ပံုစံကလည္း ႏွစ္သက္စရာ မေကာင္းခဲ့ပါဘူး။ Teddyရဲ႕ ဆံပင္က မ်က္စိဖုံးေလာက္ေအာင္ ရွည္တဲ့အျပင္ ကိုယ္ေပၚမွာလည္း အနံ႔ဆိုးတစ္မ်ဳိး ရွိေနခဲ့တယ္။ အဆင့္ကလည္း ေနာက္ဆံုးပိတ္မို႔ ႏွစ္သက္ေအာင္ ဆရာမ Thompson ဘယ္လိုပဲ ၾကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ အခ်ည္းႏွီးသာျဖစ္ခဲ့တယ္။

အတန္းထဲမွာ သြက္သြက္လက္လက္ရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ဆရာမ Thompson အားေပးတတ္ေပမယ့္ Teddyလို စာမလိုက္ႏိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ဳိးကိုေတာ့ မႏွစ္သက္ခဲ့ဘူး။ Teddyရဲ႕ ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္ထဲက အမွားေတြကို မင္နီနဲ႔ အားရပါးရ ျခစ္ရတာကို ဆရာမ Thompson အေက်နပ္ၾကီး ေက်နပ္ခဲ့တယ္။

အခ်ိန္ေတြေျပာင္းသြားတာနဲ႔အမွ် စာအုပ္ထဲ မင္နီေတြက ေလ်ာ့မသြားတဲ့အျပင္ ပိုလို႔မ်ားလာခဲ့တယ္။ Teddyကို သူ မႏွစ္သက္တဲ့အေၾကာင္း ဆရာမ Thompson ထုတ္မေျပာေပမယ့္ Teddy ကို အႏွိမ္က်င့္၊ ေလွာင္ေျပာင္ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အျပဳအမူေတြက ဆရာမ Thompson ရဲ႕ စိတ္သေဘာထားကို ထင္ဟပ္ေနသလိုပါပဲ။ သနားစရာ Teddyေလးက ဆရာမ သူ႔ကို မႏွစ္သက္ဘူးဆိုတာပဲ သိတယ္။ ဘာေၾကာင့္ မႏွစ္သက္မွန္း သူနားမလည္ခဲ့ဘူး။ Teddy ကို နားလည္ေအာင္ ဆရာမ Thompson ၾကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ အုပ္ထိန္းသူမရွိ၊ ဂရုစိုက္သူမဲ့တဲ့ ဒီအညစ္အစုတ္ေလးကို မသိစိတ္ထဲကေန ဘာေၾကာင့္ မႏွစ္သက္မွန္း သူကိုယ္တိုင္လည္း မသိခဲ့ဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ စာသင္ရက္ေတြ တေရြ႔ေရြ႔ ကုန္ဆံုးသြားလို႔ ခရစၥမတ္ရာသီကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ပဲြေတာ္ရဲ႕ဓေလ့ထံုးစံအတိုင္း ေက်ာင္းသားေတြက ဆရာမကို ခရစၥမတ္ လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ စီစဥ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေက်ာင္းမပိတ္ခင္ ေနာက္ဆံုးတစ္ရက္မွာ ေက်ာင္းသားအားလံုးက ကိုယ့္လက္ေဆာင္ထုပ္ကို အခန္းထဲက ခရစၥမတ္သစ္ပင္ေအာက္မွာ သြားထားျပီး ဆရာမ ေဖာက္ၾကည့္တာကို ေစာင့္ေနခဲ့ၾကတယ္။ လက္ေဆာင္ထုပ္တစ္ခု ေဖာက္တိုင္း အံ့ၾသဝမ္းသာတဲ့ အသံနဲ႔အတူ လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ ေက်ာင္းသားကို ဆရာမ Thompson ေက်းဇူးတင္ေနခဲ့တယ္။ လက္ေဆာင္ထုပ္ေတြၾကားမွာ Teddy ရဲ႕ လက္ေဆာင္ထုပ္ေလး ညႇပ္ေနခဲ့တယ္။ Teddy က လက္ေဆာင္ကို ရိုးရိုးအညိဳေရာင္ စကၠဴနဲ႔ထုပ္ျပီး စကၠဴေပၚမွာ ခရစၥမတ္ သစ္ပင္တစ္ပင္ ဆဲြထားတယ္။ အနီေရာင္ ေဘာလံုးေတြကို ေကာ္နဲ႔ကပ္ျပီး သစ္ပင္ကို ရစ္ပတ္ထားလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ အထုပ္ေပၚမွာ ဆရာမ Thompson အတြက္ မွ Teddy လို႔ ေရးထားတယ္။

Teddy ရဲ႕ လက္ေဆာင္ထုပ္ကို ဆရာမ Thompson လွမ္းယူတဲ့အခ်ိန္ တစ္ခန္းလံုး တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသားအားလံုး ဆရာမကို ဝိုင္းအံုျပီး အထဲက လက္ေဆာင္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ၾကတယ္။ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ရွက္ရြံ႔အားနာျခင္းကို ဆရာမ Thompson ခံစားမိခဲ့တယ္။ ထုပ္ထားတဲ့ ေနာက္ဆံုးစကၠဴကို ျဖည္လိုက္တာနဲ႔ အထဲက ပစၥည္းေလးႏွစ္ခု စားပဲြေပၚ ျပဳတ္က်လာခဲ့တယ္။ တစ္ခုက ေက်ာက္သံုး,ေလးလံုး ျပဳတ္ေနတ့ဲ hand make ဖန္စိန္လက္ေကာက္တစ္ခုျဖစ္ျပီး ေနာက္တစ္ခုက ပုလင္းတစ္ဝက္သာက်န္တဲ့ အေပါစားေရေမႊးပုလင္းျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြစီကေန အခ်င္းခ်င္း တြတ္ထိုးသံ၊ ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာသံကို ဆရာမ Thompson ၾကားလိုက္မိတယ္။ Teddy ရပ္ေနတဲ့ဖက္ကိုၾကည့္ဖို႔ သူ ခြန္အားမဲ့ေနခဲ့တယ္။ ဆရာမ Thompsonက လက္ေကာက္ကို စိတ္မပါတပါဝတ္ျပီး နားရြက္ေနာက္ကို ေရေမႊး တစ္စက္၊ ႏွစ္စက္ တို႔လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ တစ္ျခားလက္ေဆာင္ထုပ္ေတြကို ေဖာက္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။

ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းသံ ၾကားေတာ့ ဆရာမ Thompsonက ေက်ာင္းသားအားလံုးကို ခရစၥမတ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔၊ ေနာက္ႏွစ္မွာ ျပန္ဆံုဖို႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ Teddy က အတန္းထဲက ခ်က္ခ်င္းမထြက္ဘဲ ေက်ာင္းသားအားလံုး ထြက္သြားတဲ့အထိ ဆရာမေဘးမွာ ျငိမ္ျငိမ္ကုပ္ကုပ္ ရပ္ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။

"ဆရာမ.. ဆရာမ... ဆရာမ ကိုယ္ေပၚက ေရေမႊးနံ႔က ဟိုးတစ္ခ်ိန္ ကြ်န္ေတာ့္ေမေမ ကိုယ္ေပၚက ေရေမႊးနံ႔နဲ႔ အတူတူပဲ။ ေမေမ့လက္ေကာက္ကို ဆရာမဝတ္လိုက္ေတာ့ အရမ္းလွသြားတယ္။ ဒီလက္ေဆာင္ေတြကို ဆရာမ ႏွစ္သက္ခ့ဲလို႔ ကြ်န္ေတာ္ဝမ္းသာမိပါတယ္ ဆရာမ..."

စကားဆံုးတာနဲ႔ အခန္းထဲကေန Teddy လွစ္ခနဲ႔ ထြက္သြားခဲ့တယ္။ ဆရာမ Thompson ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဒူးေထာက္ခ်လိုက္မိတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ကေလးငယ္တစ္ဦးအေပၚ ဂရုစိုက္၊ ၾကင္နာမႈေတြ သူတမင္ ကင္းမဲ့ခဲ့မိတဲ့အတြက္ ခြင့္လႊတ္ေပးဖို႔ ဘုရားသခင္ထံ ေတာင္းဆိုေနမိတယ္။

ေက်ာင္းပိတ္ရက္ကုန္လို႔ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ခ်ိန္မွာ ဆရာမ Thompsonက အရင္ျပဳခဲ့မိတဲ့ ဂရုမစိုက္မႈေတြအတြက္ Teddy ကို အခ်ိန္ပို သင္ၾကားမႈေတြ လုပ္ခဲ့တယ္။ Teddy ရဲ႕ ၾကိဳးစားမႈက တျခားေက်ာင္းသားနဲ႔ တေျဖးေျဖး ရင္ေဘာင္တန္းလာႏိုင္ခဲ့တယ္။ ပဥၥမတန္းကို Teddy ေရွာေရွာ႐ႈ႐ႈ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဇာတ္လမ္းက ဒီမွာတင္ ရပ္မသြားခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္တစ္ႏွစ္ စာသစ္ႏွစ္မွာ ဖခင္နဲ႔အတူ တစ္ျခားနယ္ကို Teddy ေျပာင္းသြားခဲ့တယ္။ Teddy ရဲ႕ ၾကိဳးစားမႈက ဘယ္ဘာသာရပ္ကိုမဆို လိုက္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းရွိျပီလို႔ ဆရာမ Thompson ယံုၾကည္ခဲ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ၇ႏွစ္ၾကာျပီးတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔မွာ Teddy ဆီက ပထမဆံုး စာတစ္ေစာင္ကို ဆရာမ Thompson လက္ခံရခဲ့တယ္။ စာထဲမွာ စာတိုေလးႏွစ္ေၾကာင္းပဲ ေရးထားတယ္။

"ဆရာမ Thompson ... ဆရာမကို သိေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ႔ပါ။ ဒုတိယအဆင့္နဲ႔ ေရွ႕လမွာ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းျပီးေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ဆရာမကို အရင္ဆံုးသိေစခ်င္ပါတယ္"

စာဖတ္ျပီး Teddy အတြက္ ကတ္တစ္ကတ္၊ ခဲတံတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေဖာင္တိန္တစ္ေခ်ာင္းကို လက္ေဆာင္အျဖင့္ ဆရာမ Thompson ေပးပို႔ခဲ့တယ္။

ေနာက္ ၄ႏွစ္အၾကာမွာ Teddy ဆီက ဒုတိယေျမာက္ စာတစ္ေစာင္ကို ဆရာမ Thompson ရခဲ့ျပန္တယ္။ စာထဲမွာ ရိုးရိုးရွင္းရွင္း စာတိုေလး သံုးေၾကာင္းပဲ ပါခဲ့ပါတယ္။

"ဆရာမ Thompson... ဆရာမကို အရင္ဦးဆံုး သိေစခ်င္ပါတယ္။ ပထမအဆင့္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း တကၠသိုလ္က အခုပဲ ကြ်န္ေတာ့္ကို အေၾကာင္းၾကားစာ ပို႔လာခဲ့ပါတယ္။ တကၠသိုလ္ စာသင္ႏွစ္ ၄ႏွစ္ကို ျဖတ္သန္းရတာ အင္မတန္ ခက္ခဲပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ျပီးဆံုးေအာင္ သင္ယူခဲ့ပါတယ္"

စာဖတ္ျပီး Teddy အတြက္ ကတ္တစ္ကတ္နဲ႔ ရွပ္အကၤ်ီလက္ေမာင္းမွာ တပ္တဲ့ ၾကယ္သီးခ်ိန္းၾကိဳးတစ္ခုကို လက္ေဆာင္အျဖင့္ ဆရာမ Thompson ေပးပို႔ခဲ့တယ္။

ေနာက္ ၄ႏွစ္အၾကာမွာ တတိယေျမာက္စာကို ဆရာမ Thompson ရခဲ့ျပန္တယ္။

"ဆရာမ Thompson... ဆရာမကို အရင္ဦးဆံုး သိေစခ်င္ပါတယ္။ ဒီေန႔ကစျပီး ကြ်န္ေတာ္ ေဒါက္တာ Teddy ျဖစ္သြားပါျပီ။ ေနာက္ျပီး ဇူလိုင္ ၂၇ ရက္ေန႔မွာ ကြ်န္ေတာ္ မဂၤလာပဲြက်င္းပပါမယ္။ ကြ်န္ေတာ့္မဂၤလာပဲြကို တက္ေရာက္ျပီး ကြ်န္ေတာ့္အေမေနရာမွာ ဆရာမ လာထိုင္ပါ။ မႏွစ္က ကြ်န္ေတာ္အေဖ ဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။ ဆရာမက ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာ ေဆြမ်ဳိးရင္းခ်ာျဖစ္ပါတယ္"

စာကို ကိုင္ျပီး ဆရာမ Thompson အခ်ိန္အၾကာၾကီး တိတ္ဆိတ္ေနမိတယ္။ ဒီေက်ာင္းသားဆရာဝန္ကို ဘာလက္ေဆာင္နဲ႔ လက္ဖဲြ႔ရမယ္မွန္း သူစဥ္းစား မရခဲ့ဘူး။ ေဖာင္တိန္ကို ရုတ္တရက္ ေကာက္ကိုင္ျပီး Teddyအတြက္ စာတစ္ေစာင္ သူေရးလိုက္တယ္။

"Dear Teddy

ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ ဂုဏ္ယူပါတယ္။ မင္း ေအာင္ျမင္ခ့ဲပါျပီ။ ကိုယ္တိုင္ ၾကိဳးစားမႈနဲ႔ မင္းေအာင္ျမင္ခဲ့ပါျပီ။ မင္းရဲ႕ေဘးမွာ တစ္ခ်ိန္တခါက ဆရာမလို လူေပါင္းမ်ားစြာရွိခဲ့လည္း၊ မင္းကို အေလးအနက္ထားျပီး ဂရုစိုက္တဲ့သူ မရွိခဲ့လည္း မင္းေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေအာင္ျမင္မႈက မင္းနဲ႔ပဲ ဆုိင္ပါတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းျမည္တာနဲ႔ မင္းရဲ႕ မဂၤလာပဲြမွာ ဆရာမ ရွိေနပါ့မယ္။ ဘုရားသခင္က သင့္ကို ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ...