(၁)
တစ္ခါက ဘုန္းၾကီးႏွစ္ပါးဟာ ေတာထဲတရားအားထုတ္ဖို႔ သြားပါသတဲ့။ လမ္းခရီးမွာ ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းေတ႔ြျပီး ေခ်ာင္းကမ္းစပ္မွာ အဝတ္အစား သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဝတ္ထားတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔သတဲ့။ ေရက မတိမ္တဲ့အတြက္ ေခ်ာင္းကူးရင္ သူ႔အဝတ္အစားေတြ စိုကုန္မွာစိုးလို႔ မိန္းကေလးက စိတ္ညစ္ေနသတဲ့။ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးဟာ မေျပာမဆို မိန္းကေလးကို ထမ္းျပီးေခ်ာင္းကို ကူးခဲ့တယ္။ တစ္ဖက္ကမ္းေရာက္ေတာ့ မိန္းကေလးကိုခ်ျပီး ခရီးဆက္ျပန္သတဲ့။
ခရီးဆက္ျပီး တစ္နာရီ အၾကာမွာ ေနာက္ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးက မေအာင့္ႏိုင္ဘဲ ေမးသတဲ့။
“ဘုန္းၾကီးဆိုတာ ဒကာမေတြနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ မေနသင့္ဘူး။ အခုနားက ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕အျပဳအမူဟာ အျပစ္ၾကီးတစ္ခုကို က်ဴးလြန္ခဲ့သလိုပဲ”
အေမးခံရတဲ့ ဘုန္းၾကီးက ျပန္ေျဖပါတယ္။
“လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္နာရီကတည္းက သူ႔ကို ကမ္းစပ္မွာ ခ်ေပးခဲ့ျပီးျပီ။ ကိုယ္ေတာ္က ဘာျဖစ္လို႔ သူ႔ကို အခုထက္ထိ ထမ္းထားရေသးလဲ” တဲ့။
(၂)
ေႏြဆိုရင္ ကန္ေရေတြခမ္းၾကတယ္။ တံငါေတြက ေရနည္းရင္ ငါး၊ ပုဇြန္ေတြဖမ္းရလြယ္လို႔ ငါး၊ ပုဇြန္ေတြကို ဖမ္းၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါးရံ႕ေလးေတြက တံငါသည္ေတြရဲ႕လက္ကလြတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကတယ္။ ေႏြဝင္ျပီဆိုတာနဲ႔ ငါးရံ႕ေတြဟာ ရႊံထဲတိုးဝင္ၾကတယ္။ ရႊံထဲမွာ ခုိေနၾကတယ္။ ငါးဟာရႊံနဲ႔ေရာေနေတာ့ တံငါေတြမေတြ႔ၾကလုိ႔ အသက္ခ်မ္းသာရာ ရခဲ့ၾကတယ္။ မိုးဝင္ျပီဆိုမွ ငါးဟာ ရႊံထဲကေန ျပန္ထြက္လာေတာ့တယ္။ ေသးငယ္တဲ့ငါးေလးကေတာင္ သဘာဝကို အမွီျပဳျပီး အသက္ရွင္ဖို႔ ၾကိဳးစားတတ္ၾကတယ္။ သတၱ၀ါထဲမွာ အသိဥာဏ္အရွိ ဆံုးဆိုတဲ့ လူေတြကေတာ့....
တခါတေလ လူ႔ဘဝမွာလဲက်လို႔ ဒူးျပဲသြားရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္လာထူမွ ထတတ္ၾကတယ္။ လက္ေဝွ႔သမားနဲ႔ နဘမ္းသမားေတြက ဘယ္ေလာက္ပဲ ပစ္လဲက်သြားပါေစ ထူေပးလို႔ မရဘူး။ အခ်ိန္(၁ဝ) စကၠန္႔အတြင္းမွာ ရွိသမွ်ခြန္အားနဲ႔ လဲက်ရာက ထလာရတယ္။ ထလာႏိုင္မွ ျပိဳင္ပဲြဆက္ဝင္လို႔ ရမယ္။ ထလာမွ အႏိုင္ကို ယူလို႔ရမယ္။ လဲက်ျပီး ျပန္မထလာရင္ေတာ့ အခြင့္အေရးဆိုတာလဲ မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။
လဲက်သြားတာ ရွက္စရာ မဟုတ္ဘူး။ လဲက်ျပီး ျပန္မထတာကမွ ရွက္စရာေကာင္းတယ္။
(၃)
သီလရွင္တစ္ပါးနဲ႔ သားသတ္ေရာင္းတဲ့ လူတစ္ဦးက အိမ္နီးခ်င္း မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ သီလရွင္က မနက္တိုင္း ေစာေစာထျပီး ဘုရားစာရြတ္ ေမတၱာပို႔သလို သားသတ္သူလည္း မနက္ေစာေစာထျပီး သားသတ္ေလ့ရွိတယ္။ မနက္တိုင္း ေစာေစာထတာခ်င္း တူေနတာေၾကာင့္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး အလုပ္အကိုင္ မပ်က္ေအာင္ တစ္ေယာက္မႏႈိးရင္ တစ္ေယာက္ကႏႈိးဖို႔ တိုင္ပင္ခဲ့ၾကတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ေတြၾကာျပီး ႏွစ္ဦးစလံုး ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ကြယ္လြန္ခဲ့ၾကတယ္။ သီလရွင္က ငရဲျပည္ေရာက္ျပီး သားသတ္သူက နတ္ျပည္ဘံုကို ေရာက္သြားခဲ့တယ္။
“Why? ဘာဇာေၾကာင့္လဲ”
သားသတ္သူက မနက္တိုင္း သီလရွင္ကို ဘုရားစာရြတ္ ကုသိုလ္လုပ္ဖို႔ ႏႈိးခဲ့တယ္။ သီလရွင္က မနက္တိုင္း သားသတ္သူကို သူတစ္ပါးအသက္သတ္ဖို႔ ႏိႈးခဲ့လို႔ပါပဲ။
“ကိုယ္လုပ္တဲ့ အလုပ္တိုင္းဟာ ကိုယ့္အထင္မွာေတာ့ မွန္ေနတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ အျမဲတမ္းေတာ့ မမွန္ႏိုင္ပါဘူး”
(၄)
အုတ္နံရံစီေနတဲ့ ပန္းရံသမားသံုးေယာက္ကို လူတစ္ေယာက္က “ဘာလုပ္ေနသလဲ!” လို႔ ေမးတယ္။
အေမးခံရတဲ့ ပထမပန္းရံသမားက “ခင္ဗ်ား မျမင္ဘူးလား. က်ဳပ္ အုတ္စီေနတာဗ်ာ” လို႔ ေဒါနဲ႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
ဒုတိယပန္းရံသမားက “လွပတဲ့ တိုက္တစ္လံုးကို ကြ်န္ေတာ္ေဆာက္ေနပါတယ္” လို႔ ျပန္ေျဖတယ္။
ေလခြ်န္ျပီး အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ တတိယပန္းရံသမားက “လွပတဲ့ ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ကို ကြ်န္ေတာ္တည္ေနပါတယ္” လို႔ ျပန္ေျဖတယ္။
တူညီတဲ့ အလုပ္တစ္ခု၊ ပင္ပန္းတာခ်င္း အတူတူ တခ်ဳိ႕က ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့စိတ္နဲ႔ ရင္ဆိုင္ၾကတယ္။ အရာရာကို အေကာင္းျမင္တတ္သူ၊ ေပ်ာ္ရႊင္စိတ္ရွိသူက သူတစ္ပါးထက္ အျမဲစိတ္ခ်မ္းသာေနမွာ ဧကန္မလဲြပါပဲ။
တစ္ခါက ဘုန္းၾကီးႏွစ္ပါးဟာ ေတာထဲတရားအားထုတ္ဖို႔ သြားပါသတဲ့။ လမ္းခရီးမွာ ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းေတ႔ြျပီး ေခ်ာင္းကမ္းစပ္မွာ အဝတ္အစား သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဝတ္ထားတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔သတဲ့။ ေရက မတိမ္တဲ့အတြက္ ေခ်ာင္းကူးရင္ သူ႔အဝတ္အစားေတြ စိုကုန္မွာစိုးလို႔ မိန္းကေလးက စိတ္ညစ္ေနသတဲ့။ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးဟာ မေျပာမဆို မိန္းကေလးကို ထမ္းျပီးေခ်ာင္းကို ကူးခဲ့တယ္။ တစ္ဖက္ကမ္းေရာက္ေတာ့ မိန္းကေလးကိုခ်ျပီး ခရီးဆက္ျပန္သတဲ့။
ခရီးဆက္ျပီး တစ္နာရီ အၾကာမွာ ေနာက္ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးက မေအာင့္ႏိုင္ဘဲ ေမးသတဲ့။
“ဘုန္းၾကီးဆိုတာ ဒကာမေတြနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ မေနသင့္ဘူး။ အခုနားက ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕အျပဳအမူဟာ အျပစ္ၾကီးတစ္ခုကို က်ဴးလြန္ခဲ့သလိုပဲ”
အေမးခံရတဲ့ ဘုန္းၾကီးက ျပန္ေျဖပါတယ္။
“လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္နာရီကတည္းက သူ႔ကို ကမ္းစပ္မွာ ခ်ေပးခဲ့ျပီးျပီ။ ကိုယ္ေတာ္က ဘာျဖစ္လို႔ သူ႔ကို အခုထက္ထိ ထမ္းထားရေသးလဲ” တဲ့။
(၂)
ေႏြဆိုရင္ ကန္ေရေတြခမ္းၾကတယ္။ တံငါေတြက ေရနည္းရင္ ငါး၊ ပုဇြန္ေတြဖမ္းရလြယ္လို႔ ငါး၊ ပုဇြန္ေတြကို ဖမ္းၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါးရံ႕ေလးေတြက တံငါသည္ေတြရဲ႕လက္ကလြတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကတယ္။ ေႏြဝင္ျပီဆိုတာနဲ႔ ငါးရံ႕ေတြဟာ ရႊံထဲတိုးဝင္ၾကတယ္။ ရႊံထဲမွာ ခုိေနၾကတယ္။ ငါးဟာရႊံနဲ႔ေရာေနေတာ့ တံငါေတြမေတြ႔ၾကလုိ႔ အသက္ခ်မ္းသာရာ ရခဲ့ၾကတယ္။ မိုးဝင္ျပီဆိုမွ ငါးဟာ ရႊံထဲကေန ျပန္ထြက္လာေတာ့တယ္။ ေသးငယ္တဲ့ငါးေလးကေတာင္ သဘာဝကို အမွီျပဳျပီး အသက္ရွင္ဖို႔ ၾကိဳးစားတတ္ၾကတယ္။ သတၱ၀ါထဲမွာ အသိဥာဏ္အရွိ ဆံုးဆိုတဲ့ လူေတြကေတာ့....
တခါတေလ လူ႔ဘဝမွာလဲက်လို႔ ဒူးျပဲသြားရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္လာထူမွ ထတတ္ၾကတယ္။ လက္ေဝွ႔သမားနဲ႔ နဘမ္းသမားေတြက ဘယ္ေလာက္ပဲ ပစ္လဲက်သြားပါေစ ထူေပးလို႔ မရဘူး။ အခ်ိန္(၁ဝ) စကၠန္႔အတြင္းမွာ ရွိသမွ်ခြန္အားနဲ႔ လဲက်ရာက ထလာရတယ္။ ထလာႏိုင္မွ ျပိဳင္ပဲြဆက္ဝင္လို႔ ရမယ္။ ထလာမွ အႏိုင္ကို ယူလို႔ရမယ္။ လဲက်ျပီး ျပန္မထလာရင္ေတာ့ အခြင့္အေရးဆိုတာလဲ မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။
လဲက်သြားတာ ရွက္စရာ မဟုတ္ဘူး။ လဲက်ျပီး ျပန္မထတာကမွ ရွက္စရာေကာင္းတယ္။
(၃)
သီလရွင္တစ္ပါးနဲ႔ သားသတ္ေရာင္းတဲ့ လူတစ္ဦးက အိမ္နီးခ်င္း မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ သီလရွင္က မနက္တိုင္း ေစာေစာထျပီး ဘုရားစာရြတ္ ေမတၱာပို႔သလို သားသတ္သူလည္း မနက္ေစာေစာထျပီး သားသတ္ေလ့ရွိတယ္။ မနက္တိုင္း ေစာေစာထတာခ်င္း တူေနတာေၾကာင့္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး အလုပ္အကိုင္ မပ်က္ေအာင္ တစ္ေယာက္မႏႈိးရင္ တစ္ေယာက္ကႏႈိးဖို႔ တိုင္ပင္ခဲ့ၾကတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ေတြၾကာျပီး ႏွစ္ဦးစလံုး ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ကြယ္လြန္ခဲ့ၾကတယ္။ သီလရွင္က ငရဲျပည္ေရာက္ျပီး သားသတ္သူက နတ္ျပည္ဘံုကို ေရာက္သြားခဲ့တယ္။
“Why? ဘာဇာေၾကာင့္လဲ”
သားသတ္သူက မနက္တိုင္း သီလရွင္ကို ဘုရားစာရြတ္ ကုသိုလ္လုပ္ဖို႔ ႏႈိးခဲ့တယ္။ သီလရွင္က မနက္တိုင္း သားသတ္သူကို သူတစ္ပါးအသက္သတ္ဖို႔ ႏိႈးခဲ့လို႔ပါပဲ။
“ကိုယ္လုပ္တဲ့ အလုပ္တိုင္းဟာ ကိုယ့္အထင္မွာေတာ့ မွန္ေနတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ အျမဲတမ္းေတာ့ မမွန္ႏိုင္ပါဘူး”
(၄)
အုတ္နံရံစီေနတဲ့ ပန္းရံသမားသံုးေယာက္ကို လူတစ္ေယာက္က “ဘာလုပ္ေနသလဲ!” လို႔ ေမးတယ္။
အေမးခံရတဲ့ ပထမပန္းရံသမားက “ခင္ဗ်ား မျမင္ဘူးလား. က်ဳပ္ အုတ္စီေနတာဗ်ာ” လို႔ ေဒါနဲ႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
ဒုတိယပန္းရံသမားက “လွပတဲ့ တိုက္တစ္လံုးကို ကြ်န္ေတာ္ေဆာက္ေနပါတယ္” လို႔ ျပန္ေျဖတယ္။
ေလခြ်န္ျပီး အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ တတိယပန္းရံသမားက “လွပတဲ့ ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ကို ကြ်န္ေတာ္တည္ေနပါတယ္” လို႔ ျပန္ေျဖတယ္။
တူညီတဲ့ အလုပ္တစ္ခု၊ ပင္ပန္းတာခ်င္း အတူတူ တခ်ဳိ႕က ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့စိတ္နဲ႔ ရင္ဆိုင္ၾကတယ္။ အရာရာကို အေကာင္းျမင္တတ္သူ၊ ေပ်ာ္ရႊင္စိတ္ရွိသူက သူတစ္ပါးထက္ အျမဲစိတ္ခ်မ္းသာေနမွာ ဧကန္မလဲြပါပဲ။
No comments:
Post a Comment