လြန္ခဲ့တဲ့(၁ဝ)ႏွစ္နဲ႔ (၁ဝ)ႏွစ္ေနာက္ပိုင္း

လြန္ခဲ့တဲ့ (၁ဝ)ႏွစ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ အေဖအေမရဲ႕ သားသမီးျဖစ္တယ္။
(၁ဝ)ႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ သားသမီးေတြရဲ႕ အေဖအေမျဖစ္ခဲ့တယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ (၁ဝ)ႏွစ္က အိမ္ရဲ႕ေႏြးေထြးမႈကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ မသိခဲ့ဘူး။
(၁ဝ)ႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ အိမ္ရဲ႕ေႏြးေထြးမႈကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာင့္တလာခဲ့ရတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ (၁ဝ)ႏွစ္က အိမ္နဲ႔ေဝးရာကို ထြက္သြားႏိုင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကတယ္။
(၁ဝ)ႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ အေဝးကေနၿပီး အိမ္ကိုျပန္ႏိုင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ (၁ဝ)ႏွစ္မွာ အေဖအေမကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္ေအာ္ျပန္ေငါက္ခဲ့တယ္။
(၁ဝ)ႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အေဖအေမျပန္ေအာ္ေငါက္ႏိုင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့(၁ဝ)ႏွစ္က အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ေလေလးခၽြန္ၿပီး စက္ဘီးေလးကို ကၽြန္ေတာ္နင္းခဲ့တယ္။
(၁ဝ)ႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုယ္ပိုင္ကားကိုေမာင္း ေျပာမကုန္တဲ့ဖုန္းေတြနဲ႔ မျဖစ္မေနလုပ္ရတဲ့ အလုပ္ဆီ ကၽြန္ေတာ္သြားေနခဲ့တယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့(၁ဝ)ႏွစ္က ၾကယ္ငါးပြင့္ဟိုတယ္မွာတည္းရဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္။
(၁ဝ)ႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ ၾကယ္ငါးပြင့္ဟိုတယ္မွာတည္းၿပီး အိမ္ကို ကၽြန္ေတာ္လြမ္းေနခဲ့တယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့(၁ဝ)ႏွစ္က ေလယာဥ္တစ္ခါစီးရဖို႔ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္။
(၁ဝ)ႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္အေၾကာက္ဆံုးက ေလယာဥ္စီးတာပဲျဖစ္တယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့(၁ဝ)ႏွစ္က ေဘာလံုးကန္အျပန္ ေကာ္ဖီဆိုင္ေရွ႕ျဖတ္ေတာ့ ဆိုင္ထဲမွာ ေကာင္မေလးနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းထိုင္ေနသူဟာ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။
 (၁ဝ)ႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ ေကာ္ဖီဆိုင္ထဲထိုင္ရင္း ဆိုင္ေရွ႕ျဖတ္သြားတဲ့ ေဘာလံုးသမားေတြကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႔ထဲကတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။


လြန္ခဲ့တဲ့(၁ဝ)ႏွစ္က အေဖအေမ၊ ဆရာသမားတို႔ရဲ႕ သင္ၾကားဆံုးမမႈကိုနာခံဖို႔ စာၾကည့္စားပဲြေပၚ ကၽြန္ေတာ္အတင္းအက်ပ္ အပို႔ခံခဲ့ရတယ္။
(၁ဝ)ႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ သူတို႔ရဲ႕သင္ၾကားဆံုးမမႈကို ကၽြန္ေတာ္ထပ္နာခံခ်င္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ စားပဲြမရွိေတာ့ဘူး။

လြန္ခဲ့တဲ့(၁ဝ)ႏွစ္က ထမင္းဆိုင္ေဘးက အရက္သမားကို ကၽြန္ေတာ္ရြံ႔ရွာခဲ့ၿပီး ဒီတစ္သက္ အရက္မေသာက္ဘူးလို႔ ရည္ရြယ္ခဲ့တယ္။
(၁ဝ)ႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ ထမင္းဆိုင္ေဘးက အရက္သမားဟာ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့(၁ဝ)ႏွစ္က ကိုယ္ပိုင္ကားရွိဖို႔ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၿပီး ကားရွိရင္ ဘယ္ေတာ့မွ လမ္းမေလွ်ာက္ေတာ့ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္။
(၁ဝ)ႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုယ္ပိုင္ကားေမာင္းဖို႔ထက္ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့(၁ဝ)ႏွစ္က မ်က္ႏွာေပၚက ရင့္က်က္မႈကို ကၽြန္ေတာ္ျပသခ်င္ခဲ့တယ္။
(၁ဝ)ႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ ဆလြန္းဆိုင္သြားၿပီး ႏုပ်ဳိဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့(၁ဝ)ႏွစ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကို သစ္ပင္တစ္ပင္လို႔ ထင္ခဲ့တယ္။
(၁ဝ)ႏွစ္ေနာက္ပိုင္း တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ဟာျမက္တစ္ပင္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္ခဲ့တယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့(၁ဝ)ႏွစ္က ကၽြန္ေတာ္အျဖဳန္းႏိုင္ဆံုးအရာက အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။
(၁ဝ)ႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ အခ်ိန္ကလဲြရင္ ဘာမဆိုကြၽန္ေတာ္ ျဖဳန္းႏိုင္ခဲ့တယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့(၁ဝ)ႏွစ္က ဘဝကို ကၽြန္ေတာ္ျခယ္လွယ္ကစားႏိုင္ခဲ့တယ္။
(၁ဝ)ႏွစ္ေနာက္ပိုင္း ဘဝရဲ႕ျခယ္လွယ္ကစားတာကို ကၽြန္ေတာ္ခံေနခဲ့ရတယ္။