မိဆိုးႏွင့္ သၾကၤန္မ်ား

ရြာ၏ေႏြရာသီက ပူျပင္းေျခာက္ကပ္လြန္းသည္။ အေ၀းမွ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ပ်ံ႕လႊင့္လာေသာ ပုဇဥ္းရင္ကဲြသံက ပ်င္းေၾကာကို ဆဲြဆန္႔လိုက္သည့္ႏွယ္ တဗ်စ္ဗ်စ္ျမည္ေနသည္။ အရိပ္ေကာင္းေသာ သစ္ပင္ေအာက္တြင္ လူတခ်ဳိ႕ဆန္မႈန္႔ေထာင္းေနၾကသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေဝွ႔ခနဲ႔တိုက္လိုက္ေသာ ေႏြဦး၏ ေလ႐ူးေၾကာင့္ ဖုန္ႏွင့္အတူ ဆန္မႈန္႔အခ်ဳိ႕ ဖြာခနဲထသြားသည္။ ေႏြဦးႏွင့္အတူ ႏွစ္သစ္တစ္သစ္ကို ၾကိဳဆိုဖို႔ လူအမ်ား အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကျပီ။

မိဆိုးတစ္ေယာက္ အိမ္ေရွ႕သရက္ပင္ကိုမွီျပီး ဒီႏွစ္သၾကၤန္အတြက္ ပူစီေဖာင္းေတြ၀ယ္ဖို႔ အၾကံထုတ္ေနသည္။ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္မ်ားတြင္ တစ္ေန႔ တစ္မတ္သာရေသာမုန္႔ဖိုးကို အေမက ဘာဗီတိုအာဏာမွ မသံုးဘဲ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ကို အေၾကာင္းျပျပီး ျပန္သိမ္းသြားခဲ့သည္။ ဘုရားစင္ေပၚတြင္ အေဖတင္ထားတတ္ေသာ ေငြအေၾကြထဲက အေဖအလစ္တြင္ ငါးျပား၊ ဆယ္ျပား ႏႈိက္ယူျပီး မိဆိုးစုေနသည္မွာ တစ္က်ပ္ပင္ ျပည့္ေတာ့မည္။ သၾကၤန္အၾကိဳေန႔ အေမ့ဆီက မုန္႔ဖိုးေငြတစ္မတ္ မရရေအာင္ ေတာင္းလိုက္လွ်င္ ဒီႏွစ္ သၾကၤန္အတြက္ ပူစီေဖာင္း လံုေလာက္ျပီ။

(၁) သၾကၤန္ေပါက္စ

မနက္လင္းတာႏွင့္ မိဆိုးတစ္ေယာက္ တက္ၾကြေနသည္။ ေရပူေဖာင္း အျပည့္ထည့္ထားေသာ လြယ္အိတ္ကို စလြယ္သိုင္း၊ ပံုးငယ္တစ္လံုးကို ဆဲြျပီး ေဘးတစ္အိမ္ေက်ာ္က သူငယ္ခ်င္း ျပံဳးတင္တို႔ဆီ မိဆိုးထြက္လာခဲ့သည္။ ျပံဳးတင္တို႔ေတာင္ ခ်ပ္၀တ္တန္ဆာႏွင့္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနျပီ။ ျပံဳးတင္တို႔အိမ္ေရွ႕ လမ္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီမွာ မိဆိုးတို႔ အသင့္ေနရာယူၾကျပီး ျဖတ္သြားသမွ် လူေရာ ကားပါမက်န္ ပူစီေဖာင္းစာ ေကြ်းေတာ့သည္။ အသြားတြင္ ေရေလာင္းခြင့္မေပးေသာ ဘုရားဒယိ၊ ဒယာကာမေတြကို အျပန္တြင္ ပူစီေဖာင္းႏွင့္ ၀ိုင္းပစ္ရသည္မွာ အရသာရွိလွသည္။

ရြာ၏ေနက ပူျပင္းလြန္းသည္။ ကားသြားကားလာ က်ဲပါးေသာ သၾကၤန္တြင္းခ်ိန္ခါတြင္ ကားတစ္စီးကို ေရေလာင္းဖို႔ အေတာ္ေစာင့္ယူရသည္။ ျဖတ္သြားေသာ ကားမ်ားမွာလည္း ကြ်န္းတင္ကား၊ ကုန္ကားၾကီးေတြ မ်ားေသာေၾကာင့္ မိဆိုးတို႔ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ မဲမဲျမင္သမွ် အကုန္ပက္ေတာ့သည္။ ဘုရားေက်ာင္းသြား ကုသိုလ္ယူသူေတြကိုလည္း အလြတ္မေပး။ “မိုးေခါင္တတ္တယ္ မပက္ရဘူး” ဆိုေသာ ဗိုက္ၾကီးသည္ကိုပါ မက်န္။ ေနာက္ဆံုး ေဘးကျဖတ္သြားတဲ့ ကဲြ်၊ ႏြား၊ ေခြးေတြကိုပင္ အလြတ္မေပးခဲ့။ ပက္စရာမရွိလွ်င္ အခ်င္းခ်င္း ၀ိုင္းပက္ၾကသည္။ ရြာေတာင္ပိုင္းက အယ္သားတို႔အဖဲြ႔ႏွင့္ဆံုလွ်င္ ပူစီေဖာင္းစစ္ ခင္းတတ္ၾကေသးသည္။

အယ္သားတို႔အဖဲြ႔က ေတာင့္သည္။ သူတို႔တြင္ ပူစီေဖာင္းသာမက ပိုးသတ္ေဆးဖ်န္းသည့္ ပိုက္ပါ ပါတတ္သည္။ ပိုးသတ္ေဆးဖ်န္းသည့္ပိုက္က ေရထြက္အားေကာင္းသည္။ အနီးကပ္ ပက္လွ်င္ အသားစပ္ေအာင္ နာသည္။ ေရပံုးကို ေက်ာမွာလြယ္ျပီး အားရပါးရ လိုက္ပက္လို႔ရသည္။ မိဆိုးတို႔သံုးေသာ ၀ါးေရျပြန္က ေရတစ္ခါပက္ တစ္ခါစုပ္ယူရသလို ေရထြက္အားက ႐ူးေပါက္တာေလာက္ပင္ အရာအထင္ေပ။ အယ္သားတို႔အဖဲြ႔ႏွင့္ ဆံုလွ်င္ မိဆိုးတို႔ အုပ္စုက ၾကက္ေရနစ္ထားသလို ခံၾကရသည္။ ေရစင္ေအာင္ ေဆးထားေသာ္လည္း ပိုးသတ္ေဆးဖ်န္းပိုက္ႏွင့္ အပက္ခံရလွ်င္ လူတစ္ကိုယ္လံုး ပိုးသတ္ေဆးနံ႔ စဲြက်န္ရစ္ခဲ့တတ္ေသးသည္။

(၂) သၾကၤန္ပ်ဳိ

သၾကၤန္ခါတြင္း ပူစီေဖာင္းမ်ား မသံုးရ။ ေတြ႔ရွိက ဒဏ္ေငြ xxxx ပလပ္ .. ပလပ္ စေသာအမိန္႔ေၾကာင့္ ဒီႏွစ္သၾကၤန္မွာ မိဆိုးတစ္ေယာက္ ေရပံုးႏွင့္ေရခြက္ပဲ ဆဲြျပီး ထြက္လာခဲ့သည္။ ခါတိုင္း ေရအတူေလာင္းေနက် ျပံဳးတင္ကလည္း ဒီႏွစ္မွာ ေဆြမ်ဳိးရွိရာ အင္းထဲ အလည္သြားေနသည့္အတြက္ ေ၀းေ၀းသြားလို႔မျဖစ္။ မေတာ္ အယ္သားတို႔ အုပ္စုႏွင့္ေတြ႔လွ်င္ တစ္စစီျဖစ္သြားႏိုင္သည္။

အိမ္ေရွ႕သရက္ပင္ေအာက္တြင္ မိဆိုးထိုင္ေနသည္။ လမ္းသြားလမ္းလာေတြကို ေရေလာင္းဖို႔ေစာင့္ရင္း မိဆိုးပ်င္းရိေနမိသည္။ ရြာ၏ ေႏြက ေျခာက္ကပ္လြန္းသည္။ ေလသင့္ရာဖက္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လြင့္ပါလာတတ္ေသာ ရြာဦးေက်ာင္းက ပဌာန္းရြတ္သံက မိဆိုးကို ေခ်ာ့သိပ္ေနသည့္ႏွယ္ ရြာ၏ေႏြက ငိုက္ျမည္းလွသည္။ တတ္ႏိုင္သူအခ်ဳိ႕က ေတာင္ၾကီး၊ ေရႊေညာင္၊ အင္းေလးဖက္သြားျပီး သၾကၤန္တြင္း ေပ်ာ္ပါးေနခ်ိန္မွာ မိဆိုးတစ္ေယာက္ တူးပို႔သံလည္း မၾကားဖူး။ ပိေတာက္ပန္းဆုိလည္း မျမင္ဖူးခဲ့။ ေငြငန္း၊ ျမိဳ႕မဆိုတာ ဘာကိုေခၚမွန္းမသိေအာင္ ရြာ၏ေႏြက အဓိပၸါယ္မဲ့လြန္းလွသည္။

(၃) သၾကၤန္ရင္ခုန္

သရက္ပင္ေအာက္တြင္ ထိုင္ရင္း ေဝွ႔ခနဲ႔တိုက္လိုက္ေသာ ေလေပြေၾကာင့္ မိဆိုးရင္ သိမ့္ခနဲ႔ခုန္သြားမိသည္။ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ ဒီႏွစ္ေႏြမွာ ျမင္ျမင္သမွ်အရာကို မိဆိုး စိတ္ကူးယဥ္ခ်င္ေနမိသည္။ ေလထဲ သစ္ရြက္၀ဲပ်ံတာကို ၾကည့္ျပီး စိတ္ထဲက ငိုခ်င္သလိုလို၊ ရယ္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္ေနမိသည္။ ေနာက္ႏွစ္ေက်ာင္းဖြင့္ရင္ ထမိန္ပဲဝတ္ခဲ့ရမယ္ေနာ္လို႔ မွာလိုက္တဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးကိုလည္း ရယ္ခ်င္ေနမိသည္။ ေလနဲ႔အတူ ဝဲေၾကြလာေသာ သရက္ပြင့္ေတြကို မိဆိုး အဓိပၸါယ္မဲ့ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။

“အား...”

ေက်ာမွ ခါးအထိ စီးဆင္းသြားေသာ ေအးစက္စက္ေရေၾကာင့္ မိဆိုးထိုင္ရာမွ ၀ုန္းခနဲ ထရပ္လိုက္မိသည္။ ေနာက္ဖက္ဆီ ဖ်တ္ခနဲလွည့္ၾကည့္ေတာ့ ေရခြက္တစ္ဖက္၊ ငု၀ါပန္းတစ္ဖက္ႏွင့္ ျပံဳးစိစိ ရပ္ေနေသာ အယ္သားကို ေတြ႔မိသည္။ တစ္ကိုယ္လံုး ရြဲစိုသြားေသာ မိဆိုးကို စိုက္ၾကည့္ျပီး ငု၀ါကို လွမ္းေပးေနေသာ အယ္သားကို ဘာမွျပန္မေျပာမေနဘဲ ခြက္ထဲကေရႏွင့္ မိဆိုးပက္ထည့္လိုက္ျပီး ေနရာမွ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။ ေရပံုးကို ေနရာမွာ ျပန္ထားေတာ့ ဘယ္တုန္းက ပံုးထဲေရာက္ေနမွန္း မသိတဲ့ ငု၀ါပန္းတစ္ခ်ဳိ႔က မိဆိုးကို ယိမ္းႏဲြ႔ျပေနသည္။

(၄) သၾကၤန္အလြမ္း

ၾကိဳးမဲ့ကြန္ျပဴတာ၊ ၾကိဳးမဲ့ကီးဘုတ္၊ ၾကိဳးမဲ့ေမာက္္စ္ႏွင့္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာ အဆက္အသြယ္မဲ့ေနေသာ ေမြြးရပ္ေျမမွ ႏွစ္သစ္အတာသၾကၤန္ကို ၾကိဳးမဲ့၀ါယာမွတစ္ဆင့္ အင္တာနက္ေပၚတြင္ မိဆိုးလိုက္ရွာၾကည့္ေနမိသည္။ ေမြးရပ္ေျမမွာ ပိေတာက္ေတြ လႈိင္လိႈင္ပြင့္ေနျပီလား? တူးပို႔သံေတြ ညံေနျပီလား? ျမိဳ႕မရဲ႕ ေတးသြားနဲ႔အညီ လွပ်ဳိျဖဴေတြ ယိမ္းကေနျပီလား? အယ္သားေရာ ငု၀ါနဲ႔အတူ မိဆိုးကို လြမ္းေနမလား?

“ဥၾသ.. ဥၾသ” လို႔သာ တစ္ခြန္းတည္း ေအာ္တတ္ေသာ ဥၾသငွက္၏ လြမ္းေတးလို႔ပင္ ေအးစက္စက္ အခန္းထဲတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ရင္း တစ္၀က္တစ္ပ်က္သာရတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကိုပဲ မိဆိုးထပ္သလဲလဲ ဆိုညည္းေနမိေတာ့သည္။

“ငါျမိဳ႕ကိုေျပာင္းေတာ့ နင္မွာဖူးခဲ့တယ္.. ရြာဦးက ကဳကၠိဳပင္နားမွာ .. ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း xxxxရယ္ ငါ့ကိုလြမ္းလို႔ ၾကိဳေနမယ္.. ငါ့ကိုေစာင့္လို႔ ၾကိဳေနမွာ.. xxxx ရယ္ ငါအေရာက္ျပန္ခဲ့မွာ.....”