အလုပ္ပိတ္ရက္
စေနေန႔တစ္ေန႔မွာ အေမ့အိမ္ကို ကြ်န္မျပန္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အေဝးကသမီး
အိမ္ျပန္လာေတာ့ အေမက သူကိုယ္တိုင္ေစ်းသြားျပီး ခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းေမြးဖို႔
ျပင္ဆင္ခဲ့တယ္။ ကြ်န္မဘယ္လိုမွ တားမရခဲ့ဘူး။
“ ငါ့ကို မတားပါနဲ႔.. ငါလႈပ္ႏိုင္ေသးတယ္... ျပန္လာခဲတဲ့နင့္တို႔အတြက္ ငါကိုယ္တိုင္ ခ်က္ျပဳတ္ခ်င္လို႔ပါ.. ဒါကို ေမာတယ္လို႔ မေခၚဘူး... ပီတိလို႔ေခၚတယ္”
“ဒါဆို သမီးလဲ ေစ်းလိုက္ခဲ့မယ္ အေမ”
“ေအး...လာ လိုက္ခဲ့... သမီးစားခ်င္တာေတြကို အေမဝယ္မယ္”
အေမ အသက္ၾကီးပါျပီ... လွမ္းေလ်ာက္ရင္ ေျခလွမ္းေတြက သိပ္မသြက္ေတာ့ပါဘူး။ ေစ်းျခင္းတစ္ဖက္ကိုဆဲြျပီး အိမ္အေၾကာင္း၊ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြေျပာရင္း ကြ်န္မတို႔ ေစ်းသြားခဲ့ၾကတယ္။ “သစ္ပင္အို အျမစ္မ်ား၊ လူအို စကားမ်ား” ဆိုသလို အေမဟာ လမ္းတစ္ေလ်ာက္ မေမာမပန္း စကားေတြ တတြတ္တြတ္ ေျပာလာခဲ့တယ္။ တျခားလူေတြက နားမေထာင္ခ်င္ရင္ ေရွာင္သြားလို႔ရေပမယ့္ သားသမီးျဖစ္တဲ့ ကြ်န္မတို႔က နားမေထာင္ခ်င္လဲ ဂရုတစိုက္ပံုစံနဲ႔ နားေထာင္ေပးေနရတယ္။
မ်ဥ္းက်ားတစ္ခုကိုျဖတ္ လမ္းကူးရင္ေစ်းေရာက္ပါျပီ။ မ်ဥ္းက်ားမကူးခင္ အေမရပ္လိုက္တယ္။ ျခင္းေတာင္းကို ဘယ္လက္နဲ႔ ေျပာင္းကိုင္လိုက္ျပီး အေမ့ညာလက္က ကြ်န္မလက္ကိုတဲြဖို႔ အလိုလို ကမ္းလာပါတယ္။ အဲဒီအျဖစ္ကို ျမင္ေတာ့ ကြ်န္မ ေတာ္ေတာ္တုန္လႈပ္ သြားခဲ့မိတယ္။ ကြ်န္မနဲ႔ အရမ္းရင္းႏွီးခဲ့ဖူးတဲ့ အျပဳအမူေလးတစ္ခုပါလား!
ကြ်န္မ ငယ္စဥ္အခါ ေက်ာင္းေနတုန္းက ဒီမ်ဥ္းက်ားကို အျမဲျဖတ္ရတယ္။ ကြ်န္မကို စိုးရိမ္တတ္တဲ့ အေမက မ်ဥ္းက်ားရဲ႕ ဟိုတစ္ဖက္ကို အျမဲလိုက္ပို႔ေပးျပီးမွ အလုပ္သြားတတ္တယ္။ မ်ဥ္းက်ားကူးတဲ့အခ်ိန္မွာ အေမက သူ႔ညာလက္ကို အျမဲကမ္းျပီး ကြ်န္မရဲ႕ေသးငယ္တဲ့လက္ကုိ ဆုပ္ကိုင္ထားတတ္ျပီး “ကားမ်ားရင္ မကူးနဲ႔”... “တစ္ျခားလူ ကူးတဲ့အခ်ိန္ လိုက္ကူးေနာ္” စတာေတြကို မွာၾကားတတ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အႏွစ္(၂ဝ)ေက်ာ္ လြန္ေျမာက္လာခဲ့တယ္။ ေသးငယ္တဲ့ ကြ်န္မရဲ႕လက္ေတြက အင္အားရွိတဲ့ လက္တစ္စံု ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အေမ့ရဲ႕လက္ေတြကေတာ့ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းရြတြျပီး ၾကမ္းတမ္းတဲ့ လက္တစ္စံုျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ တဲြဖို႔ကမ္းလိုက္တဲ့ သူ႔ရဲ႕လက္တစ္စံုက ေႏြးေထြးေနဆဲပါ။
ပင္ပန္းဆင္းရဲဒဏ္ေတြကို အေမ ေတာ္ေတာ္ခံခဲ့ရတယ္။ အဲဒီဒဏ္ေတြကုိ အေမက သူ႔ဆံပင္ ဖီးသင္သလို သီကာပြတ္ကာ ဖယ္ရွားခဲ့ေပမယ့္ ကြ်န္မတို႔အေပၚထားတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကိုေတာ့ မဖယ္ရွားခဲ့ဘူး။ သားသမီးျဖစ္တဲ့ ကြ်န္မတို႔ကသာ မိဘေတြနဲ႔ တေျဖးေျဖး အေနေဝးလာျပီး တစ္လမွတစ္ေခါက္ေလာက္ပဲ တာဝန္အရ ျပန္လာၾကည့္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
ကမ္းလာတဲ့အေမ့လက္ကို ကြ်န္မျပန္မတဲြဘဲ အေမ့လက္ထဲကျခင္းကို ကြ်န္မယူလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္မလက္ကိုဆန္႔ျပီး အေမ့ရဲ႕လက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္မိတယ္။ “ငယ္ငယ္တုန္းက မ်ဥ္းက်ားျဖတ္တိုင္း အေမက ကြ်န္မရဲ႕လက္ကိုဆဲြခဲ့တယ္။ ဒီတစ္ခါ အေမ့လက္ကို ကြ်န္မတဲြပါရေစ” အေမက ကြ်န္မကိုၾကည့္ျပီး ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ျပံဳးျပတယ္။
“အေမ... အေမ့ေျခေထာက္ေတြက အရင္လိုမသြက္ေတာ့ဘူး။ ကားကမ်ား လူကမ်ားနဲ႔ လမ္းမျဖတ္ခင္ လက္ဝဲ၊ လက္ယာ ၾကည့္ဦးေနာ္ အေမ။ အိမ္မွာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သမီးတို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ အလုပ္မ်ားေနပါေစ အေၾကာင္းၾကားပါေနာ္။ အေမက သမီးကို ကိုယ္တိုင္အႏွီးေတြလဲေပးျပီး ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးရွင္ပါ”
အေမ့လက္ကိုဆဲြျပီး လမ္းကူးမိခ်ိန္ ကြ်န္မရင္ထဲမွာ အမည္မသိ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ၊ ဝမ္းနည္းမႈေတြ၊ ေနာင္တေတြ ရေနမိတယ္။ အသက္ငယ္ရြယ္သူေတြကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးျပီး ဂရုစိုက္ဖို႔မေမ့တတ္တဲ့ကြ်န္မ အသက္ၾကီးရင့္သူေတြကို ဂရုစိုက္ဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့မိတယ္။ သားသမီးေတြရဲ႕ လက္ဖ၀ါးေလးကို ကိုယ္ တင္းတင္းဆုပ္ကုိင္မိစဥ္မွာ ၾကမ္းတမ္းၾကီးရင့္တဲ့ လက္တစ္စံုဟာလဲ လွမ္းလင့္လာမယ့္ လက္တစ္စံုကို ေမွ်ာ္လင့္ေနေၾကာင္း....
စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါ ႏြမ္းလ်ျပီး လမ္းမေလ်ာက္ႏိုင္တဲ့အခါ ခြန္အားပါတဲ့ လက္တစ္စံုနဲ႔ ငါ့ကို ကူတဲြေပးပါ။ လမ္းေလ်ာက္သင္စ အရြယ္တုန္းက တစ္လွမ္းခ်င္း လွမ္းေလ်ာက္က်င့္ေပးခဲ့ဖူးတာကို ေက်းဇူးျပဳျပီး သတိရေပးပါ။
“ ငါ့ကို မတားပါနဲ႔.. ငါလႈပ္ႏိုင္ေသးတယ္... ျပန္လာခဲတဲ့နင့္တို႔အတြက္ ငါကိုယ္တိုင္ ခ်က္ျပဳတ္ခ်င္လို႔ပါ.. ဒါကို ေမာတယ္လို႔ မေခၚဘူး... ပီတိလို႔ေခၚတယ္”
“ဒါဆို သမီးလဲ ေစ်းလိုက္ခဲ့မယ္ အေမ”
“ေအး...လာ လိုက္ခဲ့... သမီးစားခ်င္တာေတြကို အေမဝယ္မယ္”
အေမ အသက္ၾကီးပါျပီ... လွမ္းေလ်ာက္ရင္ ေျခလွမ္းေတြက သိပ္မသြက္ေတာ့ပါဘူး။ ေစ်းျခင္းတစ္ဖက္ကိုဆဲြျပီး အိမ္အေၾကာင္း၊ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြေျပာရင္း ကြ်န္မတို႔ ေစ်းသြားခဲ့ၾကတယ္။ “သစ္ပင္အို အျမစ္မ်ား၊ လူအို စကားမ်ား” ဆိုသလို အေမဟာ လမ္းတစ္ေလ်ာက္ မေမာမပန္း စကားေတြ တတြတ္တြတ္ ေျပာလာခဲ့တယ္။ တျခားလူေတြက နားမေထာင္ခ်င္ရင္ ေရွာင္သြားလို႔ရေပမယ့္ သားသမီးျဖစ္တဲ့ ကြ်န္မတို႔က နားမေထာင္ခ်င္လဲ ဂရုတစိုက္ပံုစံနဲ႔ နားေထာင္ေပးေနရတယ္။
မ်ဥ္းက်ားတစ္ခုကိုျဖတ္ လမ္းကူးရင္ေစ်းေရာက္ပါျပီ။ မ်ဥ္းက်ားမကူးခင္ အေမရပ္လိုက္တယ္။ ျခင္းေတာင္းကို ဘယ္လက္နဲ႔ ေျပာင္းကိုင္လိုက္ျပီး အေမ့ညာလက္က ကြ်န္မလက္ကိုတဲြဖို႔ အလိုလို ကမ္းလာပါတယ္။ အဲဒီအျဖစ္ကို ျမင္ေတာ့ ကြ်န္မ ေတာ္ေတာ္တုန္လႈပ္ သြားခဲ့မိတယ္။ ကြ်န္မနဲ႔ အရမ္းရင္းႏွီးခဲ့ဖူးတဲ့ အျပဳအမူေလးတစ္ခုပါလား!
ကြ်န္မ ငယ္စဥ္အခါ ေက်ာင္းေနတုန္းက ဒီမ်ဥ္းက်ားကို အျမဲျဖတ္ရတယ္။ ကြ်န္မကို စိုးရိမ္တတ္တဲ့ အေမက မ်ဥ္းက်ားရဲ႕ ဟိုတစ္ဖက္ကို အျမဲလိုက္ပို႔ေပးျပီးမွ အလုပ္သြားတတ္တယ္။ မ်ဥ္းက်ားကူးတဲ့အခ်ိန္မွာ အေမက သူ႔ညာလက္ကို အျမဲကမ္းျပီး ကြ်န္မရဲ႕ေသးငယ္တဲ့လက္ကုိ ဆုပ္ကိုင္ထားတတ္ျပီး “ကားမ်ားရင္ မကူးနဲ႔”... “တစ္ျခားလူ ကူးတဲ့အခ်ိန္ လိုက္ကူးေနာ္” စတာေတြကို မွာၾကားတတ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အႏွစ္(၂ဝ)ေက်ာ္ လြန္ေျမာက္လာခဲ့တယ္။ ေသးငယ္တဲ့ ကြ်န္မရဲ႕လက္ေတြက အင္အားရွိတဲ့ လက္တစ္စံု ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အေမ့ရဲ႕လက္ေတြကေတာ့ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းရြတြျပီး ၾကမ္းတမ္းတဲ့ လက္တစ္စံုျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ တဲြဖို႔ကမ္းလိုက္တဲ့ သူ႔ရဲ႕လက္တစ္စံုက ေႏြးေထြးေနဆဲပါ။
ပင္ပန္းဆင္းရဲဒဏ္ေတြကို အေမ ေတာ္ေတာ္ခံခဲ့ရတယ္။ အဲဒီဒဏ္ေတြကုိ အေမက သူ႔ဆံပင္ ဖီးသင္သလို သီကာပြတ္ကာ ဖယ္ရွားခဲ့ေပမယ့္ ကြ်န္မတို႔အေပၚထားတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကိုေတာ့ မဖယ္ရွားခဲ့ဘူး။ သားသမီးျဖစ္တဲ့ ကြ်န္မတို႔ကသာ မိဘေတြနဲ႔ တေျဖးေျဖး အေနေဝးလာျပီး တစ္လမွတစ္ေခါက္ေလာက္ပဲ တာဝန္အရ ျပန္လာၾကည့္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
ကမ္းလာတဲ့အေမ့လက္ကို ကြ်န္မျပန္မတဲြဘဲ အေမ့လက္ထဲကျခင္းကို ကြ်န္မယူလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ကြ်န္မလက္ကိုဆန္႔ျပီး အေမ့ရဲ႕လက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္မိတယ္။ “ငယ္ငယ္တုန္းက မ်ဥ္းက်ားျဖတ္တိုင္း အေမက ကြ်န္မရဲ႕လက္ကိုဆဲြခဲ့တယ္။ ဒီတစ္ခါ အေမ့လက္ကို ကြ်န္မတဲြပါရေစ” အေမက ကြ်န္မကိုၾကည့္ျပီး ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ျပံဳးျပတယ္။
“အေမ... အေမ့ေျခေထာက္ေတြက အရင္လိုမသြက္ေတာ့ဘူး။ ကားကမ်ား လူကမ်ားနဲ႔ လမ္းမျဖတ္ခင္ လက္ဝဲ၊ လက္ယာ ၾကည့္ဦးေနာ္ အေမ။ အိမ္မွာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သမီးတို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ အလုပ္မ်ားေနပါေစ အေၾကာင္းၾကားပါေနာ္။ အေမက သမီးကို ကိုယ္တိုင္အႏွီးေတြလဲေပးျပီး ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးရွင္ပါ”
အေမ့လက္ကိုဆဲြျပီး လမ္းကူးမိခ်ိန္ ကြ်န္မရင္ထဲမွာ အမည္မသိ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ၊ ဝမ္းနည္းမႈေတြ၊ ေနာင္တေတြ ရေနမိတယ္။ အသက္ငယ္ရြယ္သူေတြကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးျပီး ဂရုစိုက္ဖို႔မေမ့တတ္တဲ့ကြ်န္မ အသက္ၾကီးရင့္သူေတြကို ဂရုစိုက္ဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့မိတယ္။ သားသမီးေတြရဲ႕ လက္ဖ၀ါးေလးကို ကိုယ္ တင္းတင္းဆုပ္ကုိင္မိစဥ္မွာ ၾကမ္းတမ္းၾကီးရင့္တဲ့ လက္တစ္စံုဟာလဲ လွမ္းလင့္လာမယ့္ လက္တစ္စံုကို ေမွ်ာ္လင့္ေနေၾကာင္း....
စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါ ႏြမ္းလ်ျပီး လမ္းမေလ်ာက္ႏိုင္တဲ့အခါ ခြန္အားပါတဲ့ လက္တစ္စံုနဲ႔ ငါ့ကို ကူတဲြေပးပါ။ လမ္းေလ်ာက္သင္စ အရြယ္တုန္းက တစ္လွမ္းခ်င္း လွမ္းေလ်ာက္က်င့္ေပးခဲ့ဖူးတာကို ေက်းဇူးျပဳျပီး သတိရေပးပါ။
No comments:
Post a Comment