ႏွလံုးသား ဝန္ေဆာင္မႈ

ေလေၾကာင္းဝန္ထမ္းတစ္ဦးကို လူအမ်ားက လွပေသသပ္စြာ ဝတ္ဆင္ထားသည္ဟုသာ ျမင္ၾကျပီး အားက်ၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မတို႔ဘဝတြင္ လူေတြမျမင္ႏိုင္ေသာ အခက္အခဲမ်ားလည္း ရွိတတ္ေသးသည္။ အခ်ိန္ပိုအလုပ္ေတြ လုပ္ျပီး အနားယူ မအိပ္စက္ရသည့္အျပင္ ေလယာဥ္ေပၚတြင္ တင္ေဆာင္လာသည့္ ခရီသည္ေပါင္း ရာေက်ာ္အတြက္ အစားအစာမ်ား ျပင္ဆင္ေပးရသလို အခြန္မဲ့ပစၥည္းမ်ားလည္း ေရာင္းခ်ရေသးသည္။

ကြ်န္မတို႔ဘဝကို ေသခ်ာခံစားၾကည့္လွ်င္ လူႏွစ္ေယာက္စာ အလုပ္လုပ္ေနရသည္ဟု ထင္ရသည္။ တစ္ခါတရံ စိတ္ပမ္းကိုယ္ႏြမ္းၿပီး ငိုခ်င္ေသာ္လည္း မ်က္ရည္ကမထြက္။

“ကိုယ္ဟာ ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္၊ ဒီတစ္ရက္ေလးကို သည္းခံမႈေတြနဲ႔သာ ကုန္ဆံုးပါေစေလ” ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျမဲေျပာဆိုဆံုးမျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္လိုပင္ ဆံုးမေသာ္လည္း တစ္ခါတရံ စိတ္၏ဆံုးမမႈမ်ားကို ဦးေႏွာက္က လက္မခံေသာအခါ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အျပံဳးတုေတြ ဆင္ျမန္းျပီး စိတ္မၾကည္လင္စြာ ႐ွိေနတတ္သည္။

တစ္ခါက ေလယာဥ္ေပၚတြင္ ကြ်န္မ၏အေကာင္းဆံုး လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ဦးက ဝမ္းတြင္း႐ူးေရာဂါ စဲြကပ္ေနေသာ အဘိုးအိုတစ္ဦးအား မည္သို႔ျပဳစုလိုက္သည္ကို မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ၾကံဳလိုက္မွ ကြ်န္မကိုယ္ကြ်န္မ ဘယ္ေလာက္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔လိုေၾကာင္း သခၤန္းစာ ေကာင္းေကာင္းရလိုက္သည္။

“စင္ကာပူ-နယူးေယာက္” ေလေၾကာင္းလိုင္း တစ္ခုတြင္ျဖစ္သည္။

ေလယာဥ္တက္ျပီး သိပ္မၾကာပါ။ အဘိုးအိုတစ္ဦး အေပါ့အပါးသြားခ်င္လာသည္။ အၾကင္နာတရား ကင္းမဲ့ေသာ သူ႔အိမ္သားမ်ားက အဘိုးအိုကိုယ္တိုင္ အိမ္သာသို႔ သြားေစခဲ့သည္။ သနားစရာအဘိုးအိုမွာ ေလယာဥ္ေနာက္ပိုင္းတြင္႐ွိေသာ အိမ္သာသို႔ တစ္ေယာက္တည္း ေျဖးေျဖးခ်င္း ေလွ်ာက္သြားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ အိမ္သာကထြက္လာျပီးမွ မိမိထိုင္ခံုေနရာကို မမွတ္မိဘဲ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ (၈ဝ)ဆိုသည့္ မိမိအသက္ကိုမွ သတိမထားမိေတာ့ဘဲ ေခ်ာက္ခ်ားစြာ လူသြားစၾကၤန္တြင္ ထိုင္ငိုေတာ့သည္။ ေလယာဥ္ဝန္ထမ္းမ်ား ေရာက္လာမွ သူ႔ကိုယ္ေပၚတြင္ အညစ္အေၾကးမ်ား ေပေနသည္ကို သတိထားမိသည္။ သူအသံုးျပဳခဲ့ေသာ အိမ္သာမွာလည္း လူျမင္မေကာင္းေအာင္ ညစ္ေပေနသည္။

အဘိုးအိုကို ဝန္ထမ္းမ်ားက ထိုင္ခံုသို႔ ျပန္ပို႔ေပးခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကိုယ္ေပၚ႐ွိ အညစ္အေၾကး အနံ႔ဆိုးမ်ားက ေဘးမွခရီးသည္မ်ားကို အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ အဘိုးအိုအား အဝတ္လဲေပးရန္ အိမ္သားမ်ားကို ေတာင္းဆိုခဲ့ေသာ္လည္း အဝတ္ေသတၱာမွာ ေလယာဥ္ဂိုေဒါင္ထဲ ေရာက္ေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယေန႔ေလယာဥ္မွာ ခရီးသည္အျပည့္တင္ေဆာင္ထားျခင္း မ႐ွိသည့္အတြက္ အဘိုးအိုအား လြတ္ေနေသာ ေနာက္ဆံုးေနရာတြင္ ထိုင္ခိုင္းေစရန္ အိမ္သားမ်ားက ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ အမွန္တကယ္လည္း ေနရာလြတ္မ်ား ရွိေနေသာေၾကာင့္ အိမ္သားမ်ား၏ ေတာင္းဆိုမႈကို လိုက္ေလ်ာခဲ့ရသည္။ ညစ္ေပေနေသာ အိမ္သာကိုလည္း ေသာ့ခတ္ထားလိုက္ၾကသည္။

အဘိုးအိုမွာ ေနာက္ဆံုးခံုတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ေခါင္းငံု႔ထိုင္လွ်က္ ဝန္ထမ္းမ်ားခ်ေပးေသာ အစားအေသာက္မ်ားကို မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္းၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္က်ေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ တစ္နာရီအၾကာ မည္သူမွ် သတိမထားမိလိုက္ခ်ိန္တြင္ အဘိုးအိုမွာ သန္႔ရွင္းေသာ အဝတ္အစားမ်ား ဝတ္ကာ မိမိနဂိုေနရာတြင္ ျပံဳးရယ္စြာထိုင္ေနျပီး အေငြ႔တစ္ေထာင္းေထာင္းထေနေသာ အစာမ်ား စားေသာက္ေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။

လူအမ်ားက တအံ့တၾသႏွင့္ အျဖစ္အပ်က္ကို သိခ်င္ေနၾကသည္။ အေၾကာင္းရင္းမွာ ကြ်န္မ၏လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းက သူမ၏ထမင္းစားခ်ိန္ကို အသံုးခ်ျပီး အဘိုးအိုအား အဝတ္စိုမ်ားျဖင့္ သန္႔စင္ေပးခဲ့သည္။ ေလယာဥ္မွဴးထံ အဝတ္တစ္စံုငွားျပီး အဘိုးအိုအား လဲေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေသာ့ခတ္ထားေသာ အိမ္သာကိုလည္း သန္႔စင္ျပီး သူမအျမဲသံုးေနက် ေရေမႊးျဖင့္ ပက္ျဖန္းထားလိုက္သည္။

ဝန္ထမ္းတခ်ဳိ႔က သူမအား တံုး,အသည္ဟု ေလွာင္ေျပာင္ပ်က္ရယ္ျပဳၾကသည္။ သူမ၏ ကူညီမႈကို လူမ်ားက အသိအမွတ္ျပဳမွာ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ မွတ္မိၾကမွာ မဟုတ္ေၾကာင္းေျပာသည္။

“ပံ်သန္းခ်ိန္ ၁ဝနာရီေတာင္ က်န္ေသးတယ္။ တကယ္လို႔ ကြ်န္မသာ အဲဒီအဘိုးအို ေနရာမွာဆိုရင္ ညစ္ပတ္တဲ့ အဝတ္အစားနဲ႔ အေနရာခက္လိမ့္မယ္။ ခရီးအစမွာ ဒီလိုျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္သူေမွ်ာ္လင့္မလဲ? ေနာက္ျပီး လူ၃ဝႏႈန္းနဲ႔ အိမ္သာတစ္လံုးကို သံုးၾကရတယ္။ အိမ္သာတစ္လံုးေလွ်ာ့သြားတာနဲ႔ ပိုအခက္အခဲ ျဖစ္ၾကလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္မကူညီလိုက္တာပါ။ ဒါလည္း ကြ်န္မတို႔ ဝန္ထမ္းေတြရဲ႕ ဝန္ေဆာင္မႈတစ္ခုပဲ မဟုတ္လား?” လို႔ ခပ္ေပါ့ေပါ့ေလး သူျပန္ေျပာခဲ့သည္။

သူမစကားကို ၾကားျပီး အလုပ္အေပၚ ကြ်န္မအေလးမထားမိခဲ့သည္မ်ားကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ ရွက္ရြံ႔မိသည္။ ယခင္က သူမေျပာခဲ့ေသာ စကားတစ္ခြန္းကို ကြ်န္မသတိရလိုက္မိသည္။

“ေရွးေရွးတုန္းက ကုသိုလ္အရဆံုးအလုပ္က ဘာလဲသိလား? လူေတြကို ေနရာတစ္ေနရာကေန ေနာက္တစ္ေနရာကို အႏၱရာယ္ကင္းကင္းနဲ႔ ပို႔ေပးတဲ့ “ကူးတို႔” အလုပ္ပဲ။ သူတို႔သြားမယ့္ေနရာဟာ ဝမ္းသာတာေတြ၊ ဝမ္းနည္းတာေတြ ေစာင့္ေနပါေစ အႏၱရာယ္ကင္းကင္းနဲ႔ ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးလိုက္မွ သူတို႔အတြက္ ေကာင္းေသာစတင္ျခင္းေတြ ျဖစ္လာမွာ။ ဒါေၾကာင့္ အခုလို ဒီဝန္ေဆာင္မႈေတြ လုပ္ခြင့္ရေနတာ အရမ္းကံေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုရမွာပဲ။ ဒီကံေကာင္းျခင္းေတြကုိ တန္ဖိုးထား ျမတ္ႏုိးတတ္ရမယ္။ တစ္ျခားလူကို ေကာင္းတာေတြ မွ်ေဝတာဟာလည္း ေကာင္းမႈကုသိုလ္တစ္ခုပဲ မဟုတ္လား?”

ဝန္ေဆာင္မႈကို သာမန္အလုပ္ သေဘာျဖစ္သာ ကြ်န္မထင္ျမင္ေနခ်ိန္တြင္ သူမက ေကာင္းမႈကုသိုလ္တစ္ခုအျဖင့္ လူေတြ၏ ႏွလံုးသားထဲ ထိခိုက္နာက်င္မႈမရွိဘဲ ၾကိဳးစားပို႔ေဆာင္ေပးေနျပီျဖစ္သည္။

ရက္မ်ားမၾကာမီ ဘန္ေကာက္မွ စင္ကာပူသို႔ျပန္ေသာ ေလယာဥ္တစ္စီးေပၚတြင္ျဖစ္သည္။ ညစာစားခ်ိန္တြင္ အေမအိုတစ္ဦးသည္ သူ႔ကိုတည္ခင္းဧည့္ခံေသာ အစားအေသာက္မ်ားကို မစားဘဲ ထိုင္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။

“အစာႏွင့္ မတည့္လို႔လား? ေလယာဥ္မူးျပီး ေနထိုင္မေကာင္းလို႔လား အေမ” ဟု ကြ်န္မေမးလိုက္သည္။

အေမအိုမွာ ကြ်န္မကို အားနာစြာတစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီး ေလသံတိုးတိုးျဖင့္...
“ဒါ အေမပထမဆံုးအၾကိမ္ ေလယာဥ္စီးဖူးတာပါ။ ဒီအစားအေသာက္ေတြကို အေမစားလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမ့ေျမးက ေလယာဥ္တစ္ခါမွ မစီးဖူးလို႔ ဒီအစားေတြယူျပီး အေမ့ေျမးေလးကို ေကြ်းခ်င္လို႔ပါ”

အေမ့စကားၾကားေတာ့ ကြ်န္မေႏြးေထြးစြာ ျပံဳးလိုက္မိသည္။
“ကိစၥမရွိဘူး အေမ.. အေမသံုးေဆာင္လိုက္ပါ။ ေနာက္မွ အေမ့ေျမးအတြက္ ကြ်န္မသပ္သပ္ ထည့္ေပးလိုက္မယ္” ကြ်န္မစကားကိုၾကားမွ အေမအိုမွာ ဝမ္းသာအားရ သူ႔အစာကို စားေတာ့သည္။ ေလယာဥ္ေနာက္ခန္းကိုေရာက္ေတာ့ ကြ်န္မအတြက္ခ်န္ထားေသာ အစားအစာမ်ားကို ေသခ်ာစြာ ထုပ္လိုက္မိသည္။

“ဒီေန႔ေလယာဥ္တစ္စီးလံုး အျပည့္ပဲ။ စားစရာ အပိုမက်န္ဘူး။ ဘာလို႔ ကိုယ့္ေဝစုကို ေပးလိုက္ရတာလဲ” လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ဦးက နားမလည္စြာေမးသည္။

“ကြ်န္မတို႔က လူငယ္ေတြေလ.. အဆာခံႏိုင္ေသးတယ္။ ေလယာဥ္ဆင္းမွ အိမ္ျပန္စားလို႔ရတယ္။ လူအိုေတြက အဆာမခံႏိုင္ၾကဘူး”

တကယ္တမ္း ကြ်န္မစိတ္တြင္ ေတြးမိသည္က အေမအိုမွာ ကြ်န္မဝန္ေဆာင္လိုက္ေသာ ခရီးသည္ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာထဲက တစ္ဦးသာျဖစ္သည္။ အကယ္၍ အေမအိုသာ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ႏိုင္ငံျခားထြက္ခြင့္၊ ေလယာဥ္စီးခြင့္ မၾကံဳခဲ့လွ်င္ ယခုအၾကိမ္သည္ သူမအတြက္ ပထမႏွင့္ ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ ႏိုင္ငံျခားသို႔ ခရီးထြက္ျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဤခရီးစဥ္သည္ သူမဘဝ တေလွ်ာက္လံုးအတြက္ အမွတ္တရျဖစ္ခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ ကြ်န္မသည္လည္း သူမ၏အမွတ္တရတစ္ခု ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္မိသည္။

ေစတနာရွိရွိ လုပ္ေပးလိုက္ရျခင္းမွာလည္း ကုသိုလ္တစ္ခုပင္ မဟုတ္ပါလား? လူအမ်ားကို အခြန္မဲ့ပစၥည္းမ်ား ေရာင္းခ်ေနသလို ကြ်န္မတို႔၏ စိတ္ရင္းစိတ္ေကာင္းမ်ားကိုလည္း မွ်ေဝေပးခ်င္ေသးသည္။

ကြ်န္မေန႔တိုင္း လုပ္ေနေသာအလုပ္ႏွင့္ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ရွိေနသူမ်ားအတြက္ ကြ်န္မတကယ္ေစတနာ ထားႏိုင္ခဲ့ျပီလား? ေစတနာျဖင့္ ကြ်န္မ ဘယ္ေလာက္ အတိုင္းအတာအထိ ဝန္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ျပီလဲဆိုတာကို ကြ်န္မအျမဲ ျပန္စဥ္းစားမိသည္။

လူေတြ စိတ္ႏွလံုးေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔အတြက္ ကြ်န္မဟာ နတ္သမီးလား?
ဒါမွမဟုတ္ လူေတြရဲ႕အျပံဳးကို ေမာင္းထုတ္တတ္တဲ့ နတ္ဆိုးလား?
အလုပ္တြင္ျဖစ္ေစ၊ ဘဝတြင္ျဖစ္ေစ၊ ယေန႔ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မနက္ျဖန္ေသာ္လည္းေကာင္း... အနာဂတ္အတြက္ ကြ်န္မေရြးခ်ယ္မိသည္မွာ “ႏွလံုးသားဝန္ေဆာင္မႈ”ပင္ျဖစ္သည္။