ေနာက္ဆံုးသစ္ရြက္ေလး

ေဟာင္းႏြမ္းမည္းေမွာင္ၿပီး ေအာက္သိုးသိုးအနံ႔ရတဲ့့ AIDSလူနာေဆာင္ရဲ႕ အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ကိုသက္ပိုင္ကို ကၽြန္မပထမဆံုးအႀကိမ္ ေတြ႔ခဲ့တယ္။

AIDS လူနာေဆာင္?

ဟုတ္ပါတယ္... မဲႏႈိက္မိမွာကို အလုပ္သင္ဆရာဝန္ေတြ အင္မတန္ေၾကာက္တဲ့ ေနရာပါ။ ေဆးပညာကို ႏွစ္ရွည္ၾကာ ဆည္းပူးခဲ့ၾကတယ္ဆိုေပမယ့္ HIV positiveရွိသူေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရတဲ့အခါ ဘာေဆးပညာက်င့္ဝတ္၊ ဘာ Hippocratic က်မ္းက်ိန္ခ်က္ေတြကမွ AIDSကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။ AIDS လူနာေဆာင္အတြက္ မဲႏႈိက္မိတဲ့ အလုပ္သင္ဆရာဝန္တိုင္းကို က်န္ဆရာဝန္ေတြက လက္ခုပ္တီးၿပီး ဂုဏ္ျပဳၾကပါတယ္။ အေၾကာင္းက မဲတစ္မဲ ထပ္ေလ်ာ့သြားလို႔ုျဖစ္တယ္။

"ဆရာဝန္ဆိုတာ လူနာေတြကို ေက်ာသားရင္သား မခဲြျခားရဘူး"ဆိုတဲ့စကားနဲ႔ ကၽြန္မကို မဆံုးမပါနဲ႔။ တကယ္လို႔ ဆရာဝန္တိုင္း ဒီလိုလိုက္နာရစတမ္းဆိုရင္ ေဆးပညာေလာကမွာ နာမည္အရဆံုး၊ ရာထူးအျမင့္ဆံုး ဆရာဝန္ေတြရဲ႕ အဆံုးအမကိုပဲ ကၽြန္မခံပါရေစ။ ခုခံအားစနစ္ ခၽြတ္ယြင္းေနတဲ့၊ ေရာဂါအလြယ္တကူ ကူးစက္ေစႏိုင္တဲ့ လူနာေတြကို ဘာျဖစ္လို႔ လူနာေဆာင္အသစ္ထဲ မေျပာင္းေရြ႔ဘဲ ဒီေဟာင္းအိုၿပီး အနံ႔ဆိုးေတြနဲ႔ နံ႔ေစာ္ေနတဲ့ အေဆာက္အဦးထဲ ဝွက္ထားရသလဲ?

တကယ္လို႔ ဆရာဝန္တိုင္း လူနာေတြကို တန္းတူဆက္ဆံၾကရမယ္ဆိုရင္ AIDSလူနာေဆာင္ကို VIPလူနာေဆာင္ေဘး ေရြ႔ထားႏိုင္မယ့္ ေဆးရံုရွိသလား? ကၽြန္မကို အရင္ေျပာျပပါ။ တကယ္လို႔ မရွိဘူးဆိုရင္ ဆရာဝန္တိုင္း လူနာေတြကို တန္းတူဆက္ဆံရမယ္ဆိုတဲ့ က်င့္ဝတ္ေတြကို ခဏေဘးေရြ႔ထားပါ။ ကၽြန္မအတြက္ကေတာ့ Hippocratic Oath means always hypocritical... ပါပဲ။

ကၽြန္မက အဲဒီလက္ခုပ္သံေတြနဲ႔ ဂုဏ္ျပဳခံလိုက္ရတဲ့ မဟာကံထူးရွင္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

AIDSလူနာခန္းထဲ ေျခလွမ္းစဝင္တာနဲ႔ ကၽြန္မစိတ္ တထင့္ထင့္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ စာရြက္တစ္ရြက္၊ ေဘာလ္ပင္တစ္ေခ်ာင္းမွာေတာင္ ေရာဂါပိုးေတြ ျပန္႔ႏွံ႔ေနတယ္လို႔ ခံစားမိတယ္။ လြယ္လြယ္နဲ႔ ေရာဂါမကူးစက္ႏိုင္မွန္းသိတဲ့ သိစိတ္၊ မသိစိတ္ထဲက စိုးရိမ္စိတ္ေတြနဲ႔အတူ ကိုသက္ပိုင္ရဲ႕ ကုတင္ေဘး ကၽြန္မေရာက္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္မေတြးထင္ထားတဲ့အတိုင္း ပိန္လွီ၊ ျဖဴေရာ္၊ အားေလ်ာ့တဲ့ AIDSရုပ္သြင္နဲ႔ ကိုသက္ပိုင္ကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ သူ႔မ်က္လံုးအၾကည့္ေတြက ေအးတိေအးစက္နဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနခဲ့တယ္။ အေတြ႔အႀကံဳအရ ကၽြန္မသိထားတာက လူနာဟာ ပိန္ႏိုင္တယ္၊ အားေပ်ာ့ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မ်က္လံုးအၾကည့္ေတြထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့တဲ့ အရိပ္အေယာင္ရွိၿပီဆိုရင္ သူဟာ အရာအားလံုးကို ဆံုးရႈံးခါနီးပါၿပီတဲ့။

"မဂၤလာပါရွင္... ကၽြန္မက ဒီ(၂)ပတ္အတြင္း ရွင့္ကိုတာဝန္ယူရမယ့္ ဆရာဝန္ပါ။ လိုအပ္တာရွိရင္ ကၽြန္မကို အခ်ိန္မေရြးရွာႏိုင္ပါတယ္"

လ်င္ျမန္တဲ့ အျမန္ရထားအရွိန္ႏႈန္းနဲ႔ အၿပံဳးကို မ်က္ႏွာေပၚ ခဏထင္ဟပ္ရင္း ကၽြန္မဆိုတယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ဆရာဝန္သက္တမ္းတစ္ေလ်ာက္ AIDSလူနာနဲ႔ ပထမဦးဆံုး စကားေျပာတာပဲျဖစ္တယ္။ ကိုသက္ပိုင္ရဲ႕ တုန္႔ျပန္မႈက ကၽြန္မေတြးထင္ထားတဲ့အတိုင္း ေအးတိေအးစက္နဲ႔ အရာရာကို ဥေပကၡာျပဳထားတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း စမ္းသပ္မႈေတြ၊ ၾကည့္ရႈစစ္ေဆးမႈေတြ ကၽြန္မလုပ္ခဲ့တယ္။

ဆရာဝန္နားေနေဆာင္ ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ ကိုသက္ပိုင္ရဲ႕ ေဆးမွတ္တမ္း စာအုပ္ထူထူကို ကၽြန္မလွန္ေလ်ာၾကည့္မိတယ္။ လူနာတစ္ဦးတိုင္းရဲ႕ ေဆးမွတ္တမ္းကို အေသးစိတ္ဖတ္ဖို႔ လုပ္ေနက်အတိုင္း ပထမဆံုးစာမ်က္ႏွာကို ကၽြန္မစလွန္လိုက္တယ္။

"ကိုသက္ပိုင္ရဲ႕ ေဆးမွတ္တမ္း ၾကည့္မလို႔လား? ဒီေလာက္စာအုပ္အထူႀကီးကို ဘယ္အခ်ိန္ထိ ၾကည့္မလို႔လဲ?"

လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ နပ္စ္မတစ္ဦးက ကၽြန္မကို လွမ္းေမးတယ္။

နပ္စ္ရဲ႕အေမးကို ကၽြန္မေျဖအံံ့လုလုမွာ ေခတ္မီမီ လွလွပပ၊ ေက်ာ့ေက်ာ့ရွင္းရွင္း ျပင္ဆင္ထားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး အခန္းထဲလွမ္းဝင္လာတယ္။ သူဟာ အခန္းထဲဝင္လာတယ္ဆိုရင္ပဲ အခန္းထဲမွာရွိတဲ့ နပ္စ္ေတြကို တရင္းတႏွီး လိုက္ႏႈတ္ဆက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မဘက္လွည့္ၿပီး အၿပံဳးနဲ႔....

"ဆရာမက ကၽြန္မအမ်ဳိးသားကို ျပဳစုတဲ့ ဆရာဝန္လား? ကၽြန္မအမ်ဳိးသားက ဆရာမကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာခိုင္းလိုက္တယ္။ ဆရာမ ေဆးထိုးတာ (အေၾကာေဆးသြင္းတာ) ကၽြမ္းတယ္တဲ့။ တစ္ခ်က္ထဲနဲ႔ ထိုးႏိုင္ၿပီး မနာဘူးတဲ့..."

သူ႔အမ်ဳိးသားဆိုတာ လူနာအမ်ားႀကီးထဲက ဘယ္လူနာကိုညႊန္းေနမွန္း ကၽြန္မ မသိလိုက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တုန္႔ျပန္တဲ့ အၿပံဳးတစ္ပြင့္ ကၽြန္မမ်က္ႏွာေပၚ ထင္ဟပ္သြားတယ္။

"သူ ဘယ္သူလဲဆိုတာ ဆရာမ မသိဘူးလား?"

နပ္စ္က တအံ့တၾသနဲ႔ ကၽြန္မကို ျပန္ေမးတယ္။

"အခု ဆရာမကိုင္ထားတဲ့ ေဆးမွတ္တမ္းပိုင္ရွင္ ကိုသက္ပိုင္ရဲ႕ဇနီးေလ။ လွတယ္ မဟုတ္လား! စိတ္ထားလည္း ေကာင္းတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကို ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း၊ ပ်ဴပ်ဴငွါငွါ ဆက္ဆံတယ္..."

နပ္စ္ရဲ႕စကားက ကၽြန္မကို ထူးဆန္းအံ့ၾသေစခဲ့တယ္။ အဲဒီအံ့ၾသခ်က္ကို နပ္စ္သိသြားပံုရတယ္။

"တခ်ဳိ႕ AIDSလူနာရွင္ေတြက လူနာကို ေဆးရံုမွာ ဒီအတိုင္းပစ္ထားၾကတယ္။ ဘာမွလည္း လာေမး၊ လာၾကည့္တာ မရွိဘူး။ တစ္ခါတေလ လာၾကည့္ေတာ့လဲ ေရာဂါကူးမွာစိုးလို႔တဲ့ အေဝးကေနပဲ ၾကည့္ၿပီး ျပန္သြားေရာ။ ေလာကမွာ AIDSေရာဂါရွိတဲ့ ကိုယ့္ေယာက္်ားကို ေန႔ေန႔ညည ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပဳစုတာဆိုလို႔ ကိုသက္ပိုင္ရဲ႕ဇနီး မငုဝါပဲရွိမယ္ ထင္ပါတယ္"

နပ္စ္ရဲ႕အေျပာကို ကၽြန္မတစ္ဘက္က ေခါင္းညိတ္ရင္း တစ္ဘက္က ေဆးမွတ္တမ္းရဲ႕ ပထမစာမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေနမိတယ္။

"IV Drug abuse" (အေၾကာေဆးသြင္းျခင္း)

စာမ်က္ႏွာေပၚက ဒီစာလံုးေတြကို ေတြ႔လိုက္တာနဲ႔ အေၾကာင္းရင္းကုိ ကၽြန္မ အနည္းအက်ဥ္း သေဘာေပါက္လိုက္မိတယ္။

"အေၾကာထဲ ေဆးသြင္းရင္း ကူးစက္ခံထားရတာလား!"

သိပ္မေသခ်ာတဲ့ အေတြးတခ်ဳိ႕ေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုးရဲ႕ အေကာင္းဆံုး အေပးဆပ္ဆံုးဆုရထားတဲ့ အခုနားက နပ္စ္ကို ကၽြန္မေမးလိုက္မိတယ္။

"အင္း.. ေကာင္းၿပီ.. ေကာင္းၿပီ.. အဲဒီ မွတ္တမ္းစာအုပ္ထူထူႀကီးနဲ႔ ဆရာမရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကို အကုန္မခံပါနဲ႔..အေၾကာင္းစံုကို ကၽြန္မေျပာျပလိုက္တာက ပိုျမန္ဦးမယ္"

အဲဒီလိုနဲ႔.... ကၽြန္မဘဝရဲ႕ ပထမဦးဆံုး AIDSလူနာအေၾကာင္းကို နာရီဝက္လံုးလံုး ကၽြန္မ စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ခဲ့မိတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြက ကိုသက္ပိုင္ရဲ႕ ဘဝပဲျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ကိုသက္ပိုင္ဟာ အရာရာ ဗလာနတၱိနဲ႔ ဘဝစခဲ့ဲ့တဲ့ လုပ္ရဲကိုင္ရဲရွိတဲ့ လူငယ္တစ္ဦးျဖစ္တယ္။ ေအာက္ေျခသိမ္း ေသးေသးမႊားမႊားအလုပ္ကစ ကားအေရာင္းအဝယ္ လုပ္ငန္းအထိ ႏွစ္တိုတိုအတြင္းမွာ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းကို ထူေထာင္ႏိုင္ခဲ့သူျဖစ္တယ္။ လုပ္ရဲကိုင္ရဲၿပီး စီးပြားေရးအကြက္ ႀကိဳျမင္တတ္တဲ့ ကိုသက္ပိုင္ဟာ လုပ္ငန္းေတြတိုးခ်ဲ႕နဲ႔ စီးပြားေရးေလာကမွာ ေနရာတစ္ခုကို အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ ရခဲ့ပါတယ္။ အရပ္ျမင့္ျမင့္နဲ႔ ရုပ္ရည္ခန္႔ညားတဲ့ ကိုသက္ပိုင္ဟာ စီးပြားေရးေလာကမွာသာမက၊ လူမႈေရးနယ္ပယ္မွာလဲ စန္းပြင့္ခဲ့သူျဖစ္တယ္။

အရာရာျပည့္စံုလာတဲ့ ကိုသက္ပိုင္ဟာ ဆင္းရဲက်ပ္တည္းတုန္းက အတူေပါင္းေဖာ္လာခဲ့တဲ့ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ေမ့မထားတတ္သူပါ။ ဒုကၡေရာက္သူေတြ လက္ဝါးျဖန္႔တိုင္း ကူညီဖို႔ သူအသင့္ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လွပတဲ့အရာေတြက တာရွည္မတည္ၿမဲခဲ့ပါဘူး။ ဆပ္ျပာပူေဖာင္း စီးပြားေရးနဲ႔အတူ သူ႔လုပ္ငန္းတခ်ဳိ႕ တစ္ေန႔တျခား လည္ပတ္ဖို႔ ခက္ခဲလာခဲ့တယ္။ လုပ္ငန္းတခ်ဳိ႕ အခက္အခဲနဲ႔ ရင္ဆိုင္လာခဲ့ရတယ္။

သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြရဲ႕ အကူအညီကို လိုအပ္လာခ်ိန္မွာ သူေပးကမ္းခဲ့ဖူးတဲ့ မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕က ေရွာင္ဖယ္ဖယ္လုပ္လာခဲ့ပါတယ္။ မတတ္ႏိုင္တဲ့အဆံုးမွာ ေျမေအာက္ေငြေခ်းငွားသူေတြဆီ ကိုသက္ပိုင္ ေငြတခ်ဳိ႕ေခ်းငွားခဲ့ရတယ္။ ေျမေအာင္ေငြေခ်းသူေတြရဲ႕ ႀကီးမားလွတဲ့အတိုးေတြေၾကာင့္ သူအသက္ရႈရ ပိုက်ပ္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ လ်စ္လ်ဴရွဴမႈ၊ ေျမေအာက္ေငြေခ်းရဲ႕ အတိုးေတြနဲ႔ သူ႔လုပ္ငန္း လံုးဝလဲၿပိဳသြားခဲ့ရတယ္။ လိုတစ္မ်ဳိး၊ မလိုတစ္မ်ဳိး မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ သစၥာမရွိမႈနဲ႔ ေအးစက္စက္ လူ႔ဆက္ဆံမႈေတြကို စတင္ခံစားမိတဲ့ ကိုသက္ပိုင္ဟာ အရာရာကို လက္ေျမႇာက္ အရႈံးေပးလိုက္မိတယ္။ အဲဒီေနာက္ သိပ္မၾကာပါဘူး.. ေျမေအာက္ေငြေခ်းသူေတြနဲ႔ စနက္ေၾကာင့္ သူေဆးစဲြခဲ့ေတာ့တယ္။

မငုဝါက ဒီိလုိအေျခအေနမ်ဳိးမွာ ကိုသက္ပိုင္နဲ႔ သိခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ကိုသက္ပိုင္ရဲ႕ဘဝမွာ မငုဝါဟာ နတ္သမီးတစ္ပါးဆိုရင္ မမွားပါဘူး။ မငုဝါနဲ႔ စသိစမွာ ကိုသက္ပိုင္ဟာ အရာရာကို အရႈံးေပးပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနသူပါ။ ဒါကို မငုဝါသိခဲ့တယ္။ ကိုသက္ပိုင္ရဲ႕ ရင္ထဲက ထိရွခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကို မငုဝါ နားလည္ခဲ့တယ္။ ကိုသက္ပိုင္မွာ ျဖဴစင္ရိုးသားတဲ့ ႏွလံုးသားတစ္စံုရွိမွန္း မငုဝါသိခဲ့တယ္။ နတ္သမီးတစ္ပါးလိုပဲ ကိုသက္ပိုင္ရဲ႕ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရတဲ့ ရင္အစံုကို မငုဝါကုစားေပးခဲ့တယ္။ အသစ္တစ္ဖန္ ထရပ္ႏိုင္ဖို႔ ကိုသက္ပိုင္ရဲ႕ ဘဝေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မီးအိမ္ကို မငုုဝါ ထြန္းညွိခဲ့တယ္။ မငုဝါရဲ႕ေထာက္ခံအားေပးမႈေအာက္မွာ ကိုသက္ပိုင္ အသစ္တစ္ဖန္ ထရပ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဗလာနတၱိနဲ႔ အသစ္က ျပန္စႏိုင္ခဲ့တယ္။

မွည္းေမွာင္ေနတဲ့ သူ႔ဘဝကို ေနေရာင္ျခည္အသစ္ေတြနဲ႔ ပက္ျဖန္းေပးတဲ့ မငုဝါကို ကိုသက္ပိုင္ အရူးအမူး ခ်စ္သြားခဲ့မိတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ေျပာစရာလိုမယ္ မထင္ပါဘူးေနာ္။ ကိုသက္ပိုင္ရဲ႕အခ်စ္ကို မငုဝါ မျငင္းဆန္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မဂၤလာမေဆာင္ခင္ ေဆးျဖတ္ေပးဖို႔တစ္ခုေတာ့ ေတာင္းဆိုခဲ့ပါတယ္။

အခ်စ္ရဲ႕တန္ခိုးက အဲဒီေလာက္ပဲ ဆန္းၾကယ္ခဲ့ပါတယ္။ မငုဝါရဲ႕ေတာင္းဆိုခ်က္ကို ကိုသက္ပိုင္ ခ်က္ခ်င္းလုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ အခ်ိန္တိုတို (၃)ပတ္အတြြင္းမွာ ႏွစ္ရွည္ၾကာစဲြလမ္းခဲ့တဲ့ေဆးကို ကုိသက္ပိုင္ လံုးဝျဖတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ အခ်စ္ရဲ႕ႏူးညံ့မႈေအာက္မွာ ေပ်ာ္ဝင္ရင္း၊ အသစ္တစ္ဖန္ျပစတဲ့ ဘဝမွာ ေပ်ာ္ပိုက္ရင္း ကိုသက္ပိုင္ရဲ႕ မနက္ျဖန္တိုင္းဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနခဲ့တယ္။ ဦးတည္ရာပန္းတိုင္ကို သူရွာေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။

အနာဂတ္ကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အျပည့္နဲ႔ ကိုသက္ပိုင္ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့တယ္။ ေန႔ေန႔ညည အလုပ္ေတြ ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္ရင္းနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ပါ တည္ေထာင္လာႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမွာ ကိုသက္ပိုင္ရဲ႕ လက္ထပ္ခြင့္ကို မငုဝါလက္ခံခဲ့ပါတယ္။ က်န္ရွိေနတဲ့ ဘဝလမ္းအတြက္ ေဖးမမယ့္အေဖာ္မြန္အျဖစ္ ကိုသက္ပိုင္ကို သူေရြးခ်ယ္လိုက္တယ္။ ကိုသက္ပိုင္ရဲ႕အၾကည့္မွာ ေလာကႀကီးရဲ႕ အရာအားလံုးဟာ လွပလို႔ေနျပန္တယ္။

မဂၤလာေဆာင္ဖို႔ အရာရာ ျပင္ဆင္ၿပီးခ်ိန္မွာ မဂၤလာမေဆာင္မီ ေဆးစစ္ခ်က္က ကိုသက္ပိုင္မွာ HIV positive ရွိေနေၾကာင္း ဆိုပါတယ္။ ဒါဟာ ကိုသက္ပိုင္နဲ႔ မငုဝါကို ဘယ္ေလာက္ထိ ေခ်ာက္ခ်ားတုန္လႈပ္ေစမွန္း မေျပာလည္း သိႏိုင္ပါတယ္။ ဘဝမွာ လွလွပပ ပြင့္လန္းလာမယ့္ ပန္းတစ္ပြင့္ဟာ အျမစ္ကေန အႏုတ္ခံလိုက္ရသလိုပါပဲ....

ဒါေပမယ့္ ကိုသက္ပိုင္ကို ေအးေဆးတည္ၿငိမ္တဲ့အသံနဲ႔ မငုဝါ စကားတခြန္းဆိုခဲ့တယ္။

"ကိစၥမရွိပါဘူး.. ရွင့္အနားမွာ ကၽြန္မရွိေနမွာပါ"

မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြကို အျဖစ္မွန္တိမ္ခ်န္ၿပီး မဂၤလာအစီအစဥ္အတိုင္း ကိုသက္ပိုင္ကို မငုဝါလက္ထပ္ခဲ့ပါတယ္။

လက္ထပ္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္ ကိုသက္ပိုင္ ေရာဂါေဖာက္လာၿပီး ေဆးရံုတက္ခဲ့ရတယ္။ AIDSလူနာေဆာင္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ အဖန္ဖန္ ဝင္ထြက္ကုသခဲ့ေပမယ့္ ကိုသက္ပိုင္ တစ္ေန႔တျခား ပိန္လွီၿပီး ခြန္အားေတြ ယုတ္ေလ်ာ့လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ တတ္ႏိုင္တဲ့့အင္အားနဲ႔ ကိုသက္ပိုင္ အလုပ္ေတြကိုေတာ့ ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္ခဲ့ေသးတယ္။ က်န္ရွိေနတဲ့စကၠန္႔တိုင္းမွာ မငုဝါနဲ႔အတူ တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ အိမ္ေလးကို ခိုင္ခိုင္မာမာျဖစ္ဖို႔ သူအတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။

ဒီတစ္ေခါက္ ေဆးရံုတက္ေတာ့ ကိုသက္ပိုင္ရဲ႕အေျခအေနက အရင္ကထက္ ပိုဆိုးေနခဲ့တယ္။ ေဆးရံုဆင္းရဖို႔ အခြင့္အေရး သူ႔ဆီမွာရွိႏိုင္ မရွိႏိုင္ဆိုတာကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ မခန္႔မွန္းႏို္င္ခဲ့ဘူး။ မိဘနဲ႔ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြကိုေတာ့ ကိုသက္ပိုင္မွာ အဆုတ္ေရာဂါရွိေၾကာင္းပဲ မငုဝါ ေျပာျပထားတယ္။ ဒါေတာင္ ေယာကၡမဘက္က ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြက ကိုသက္ပိုင္ မငုဝါကိုယူလို႔ ခိုက္တာပါလို႔ အျပစ္ဆိုၾကတယ္။ သန္မာထြားက်ဳိင္းတဲ့လူတစ္ေယာက္က ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ဘယ္ကဘယ္လို အဆုတ္ေရာဂါရႏိုင္မလဲလို႔လည္း ဆိုၾကတယ္။ ဒါေတြကို မငုဝါ ဂရုမစိုက္ခဲ့ပါဘူး။ အိမ္တာဝန္၊ ဆိုင္တာဝန္၊ လင္ေယာက္်ားကို ျပဳစုတဲ့တာဝန္ေတြကို သူတစ္ေယာက္ထဲ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။

"ဒါနဲ႔ ေနပါဦး...."

နပ္စ္မရဲ႕စကားကို ကၽြန္မၾကားျဖတ္ ေမးလိုက္တယ္။

"မငုဝါၾကည့္ရတာ စိတ္မေကာင္းတဲ့ပံုလဲ တစ္စက္မွ မေပၚပါလား?"

"ဘယ္သူ စိတ္မေကာင္း မျဖစ္မွာလဲ!" ကၽြန္မရဲ႕အေမးကို နပ္စ္က မ်က္လံုးျပဴးၿပီး ျပန္ေျဖတယ္။

"ကိုသက္ပိုင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့အခ်ိန္ ညသန္းေခါင္ေလာက္မွ နပ္စ္ေဆာင္ထဲ မငုဝါ လာလာငိုတတ္တယ္။ ကိုသက္ပိုင္အတြက္ ဒီေလာက္ႀကီးေလးတဲ့ တာဝန္ေတြ သူထမ္းထားရေပမယ့္ သူ႔ေၾကာင့္ ကိုသက္ပိုင္ ေျပာင္းလဲခဲ့တယ္၊ သူ႔ေၾကာင့္ လဲေနရာက ကိုသက္ပိုင္ ျပန္ထရပ္ခဲ့တယ္။ သူ႔အတြက္နဲ႔ ဘဝကို အသစ္တစ္ဖန္ ျပန္စခဲ့တယ္။ ေဆးစဲြၿပီး အေၾကာေဆးသြင္းလို႔ ကိုသက္ပိုင္ AIDSကူးခံခဲ့ရတယ္ဆိုလည္း ေရာဂါရွိမွန္းမသိခင္က သူ႔အတြက္၊ သူတို႔ရဲ႕အခ်စ္အတြက္နဲ႔ ကိုသက္ပိုင္ေဆးျဖတ္ေပးခဲ့တာတင္ သူ႔အတြက္ လံုေလာက္ပါၿပီလို႔ မငုဝါေျပာပါတယ္"

နပ္စ္ရဲ႕အေျပာကို ကၽြန္မဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိ ေၾကာင္အေနခဲ့တယ္။ ကိုသက္ပိုင္ရဲ႕ က်န္ရွိေနတဲ့ အခ်ိန္တစ္မိနစ္၊ တစ္စကၠန္႔အတြက္ မငုဝါက ေႏြမနက္ခင္းရဲ႕ ေနေရာင္ျခည္လို႔ ကိုသက္ပိုင္ကို ေႏြးေထြးေစခဲ့ၿပီး ေအးစက္တဲ့ေဆာင္းညေတြလိုိ ဆင္းရဲဒုကၡနဲ႔ အထီးက်န္ျခင္းေတြကို တစ္ေယာက္တည္း က်ိတ္ခံမယ္ဆိုေၾကာင္းကိုေတာ့ ေျပာျပစရာ လိုလိမ့္မယ္ မထင္ပါဘူး။

"လံုေလာက္ပါၿပီ....."ဆိုတဲ့ စကားလံုးဟာ ေလးလံုးထဲဆိုေပမယ့္ နက္နဲထဲ အဓိပၸာယ္မ်ားစြာကို ေဖာ္ေဆာင္ေနခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီေန႔ကစ လူနာေတြကို ၾကည့္ရႈစစ္ေဆးတဲ့အခ်ိန္ေရာက္တိုင္း ကိုသက္ပိုင္ကို ကၽြန္မတစ္ခ်က္ေလာက္ေတာ့ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္မိတတ္တယ္။ ပိုဂရုစိုက္တဲ့အၾကည့္လို႔ မဆိုႏိုင္ေပမယ့္ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ေပးဆပ္ခဲ့တဲ့ အရာရာတိုင္းအတြက္၊ ေတြ႔ႀကံဳခံစားခဲ့တာေတြအတြက္ ေလးစားတဲ့အၾကည့္ဆိုရင္ ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္။

ေန႔ရက္ေတြ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့သလို ကိုသက္ပိုင္ရဲ႔ အေျခအေနလည္း တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ဆိုးရြားလာခဲ့တယ္။ ကိုသက္ပိုင္ကို ကၽြန္မသြားၾကည့္ရႈစစ္ေဆးရတဲ့ အခ်ိန္ဟာလည္း ပိုပိုစိပ္လာခဲ့တယ္။ အေၾကာေဆးေတြ အခါခါထိုးသြင္းခဲ့ရလို႔ ကိုသက္ပိုင္ရဲ႕ ေျခေထာက္၊ လက္ေတြမွာ ေနာက္ထပ္ထိုးသြင္းဖို႔ အပ္ဖ်ားရာေတာင္ ရွာမေတြ႔ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ အေၾကာေဆးထိုးတိုင္း သူ႔တစ္ကိုယ္လံုး ေနရာအႏွံ႔ အေၾကာေတြ လိုက္ရွာေနခဲ့ရတယ္။

တစ္ညေနမွာ နာရီဝက္ၾကာတဲ့အထိ ကၽြန္မႀကိဳးစားပမ္းစားရွာခဲ့ေပမယ့္ ကိုသက္ပိုင္ရဲ႕ကိုယ္ေပၚမွာ ေဆးထိုးဖို႔ အေၾကာလံုးဝ ရွာမေတြ႔ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္တဲ့အသံနဲ႔ ကိုသက္ပိုင္ ကၽြန္မကို ရုတ္တရက္ စကားစေျပာပါတယ္။

"ဆရာမ... မရွာပါနဲ႔ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးထပ္မထိုးခ်င္ေတာ့ဘူး"

တအံ့တၾသနဲ႔ ကၽြန္မ ေခါင္းေမာ့ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ေအးစက္စက္ သူ႔မ်က္လံုးနဲ႔ ပိန္ၿပီးခ်ိမ့္ဝင္သြားတဲ့ ပါးႏွစ္ဖက္ကို ကၽြန္မေတြ႔လိုက္တယ္။

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ..." ပါးစပ္က အလိုလိုေနရင္း ကၽြန္မေမးခြန္းထုတ္ၿပီးသား ျဖစ္သြားတယ္။

"ေနာက္အပတ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေသႏိုင္လား ဆရာမ?"

သက္ျပင္းရွည္တစ္ခ်က္ဆဲြခ်ရင္း ကိုသက္ပိုင္က ကၽြန္မကို ျပန္ေမးတယ္။ ရုတ္တရက္ ကၽြန္မေၾကာင္သြားမိတယ္။ သူ႔အေမးကို ဘယ္လို ျပန္ေျဖရမွန္း မသိခဲ့ဘူး။

"တကယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္အရမ္း အရမ္းမုန္းမိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ အစက ေဆးစဲြခဲ့ရသလဲ? ဘာျဖစ္လို႔ စိတ္ဓာတ္က်ခဲ့ရသလဲ?လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အရမ္းမုန္းမိတယ္။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ဇနီးမယားကို ဘာေၾကာင့္ဆင္းရဲဒုကၡေတြ ခံစားေစရသလဲဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ မုန္းမိတယ္။ တျခားသူကို ဒုကၡမေပးေတာ့ဘဲ ဘာျဖစ္လို႔ ျမန္ျမန္မေသသလဲလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မုန္းမိပါတယ္..."

ျပတင္းေပါက္အျပင္က ျပာလဲ့လဲ့ေကာင္းကင္ကို ၾကည့္ရင္း ကိုသက္ပိုင္ေျပာပါတယ္။

ႏွစ္သိမ့္အားေပးတဲ့စကားေတြကို ကၽြန္မဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ မဆိုခ်င္ပါဘူး။ သူမၾကာခင္ေသမယ္ဆိုတာကို ကၽြန္မေရာ သူေရာသိထားလို႔ျဖစ္တယ္။ ႏွစ္သိမ့္စကား ကၽြန္မ မေျပာခ်င္တဲ့ ေနာက္အေၾကာင္းရင္းတစ္ခုက တကယ္လို႔ ကၽြန္မဟာ ကိုသက္ပိုင္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ကၽြန္မလည္း ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ခ်စ္သူကို ဆင္းရဲဒုကၡေတြနဲ႔ ႀကီးေလးတဲ့တာဝန္ေတြကို မထမ္းထားေစခ်င္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မလည္း သူေျပာသလို ေျပာျဖစ္မွာပဲ.. သူမုန္းသလို ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ မုန္းမိမွာပါပဲ...

အဲဒီေန႔ကစ ကုသမႈအားလံုးကို ကိုသက္ပိုင္ စျငင္းဆန္ေတာ့တယ္။ အစာလည္း မစားေတာ့ဘူး။ မငုဝါဘယ္လိုပဲ ေျပာေျပာ အရာအားလံုးကို သူေအးစက္စက္ ျငင္းဆန္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ မငုဝါ ငိုငိုယိုိယုိနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ကို စစ္ကူလာေတာင္းပါတယ္။

"ဆရာမပဲ သြားလိုက္တာ ပိုေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ ကိုသက္ပိုင္ၾကည့္ရတာ ဆရာမစကားကို ပိုနားဝင္သလိုပဲ"

နပ္စ္မတစ္ေယာက္က ကၽြန္မပုခံုးပုတ္ၿပီး ေျပာတယ္။

"ကၽြန္မသြားရမယ္?...."

တကယ္လို႔ သူသာလူနာျဖစ္ခဲ့ရင္လည္း ဒီလိုဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ဳိးခ်လိမ့္မယ့္ ဆရာဝန္တစ္ဦးဟာ ဟန္ေဆာင္စကားေတြနဲ႔ လူနာကိုႏွစ္သိမ့္ၿပီး ေရာဂါေဝဒနာကို ဆက္လက္ခံစားေစမလား? ဆရာဝန္ဆိုတာ စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ ေရာဂါေဝဒနာခံစားေနရတဲ့ လူနာတစ္ေယာက္ကို အသက္ဆက္ရွင္ရဲဖို႔ သတိၱေတြ ထည့္ေပးသင့္တယ္ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ကို လက္ကိုင္ထားမလား?

ကိုသက္ပိုင္ရဲ႕အခန္းဆီသြားေနတဲ့ မိနစ္တိုတိုအတြင္းမွာ ကၽြန္မႀကိဳးစားၿပီး ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ေနမိတယ္။

"ကိုသက္ပိုင္ အစာလည္းမစား၊ ေဆးလည္းမေသာက္၊ ေဆးလည္း အထိုးမခံဘူးဆို..."

ကုတင္ေဘးေရာက္တာနဲ႔ ကုလားထိုင္တစ္လံုးကို ဆဲြထိုင္ၿပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ ကၽြန္မ စကားစတယ္။

ကိုသက္ပိုင္ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္တယ္။ ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္ ေအာက္တိုဘာရဲ႕ညခင္းေနက ေနရာအႏွံ႔ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ျဖန္႔ခင္းထားတယ္။ သစ္ကိုင္းေပၚက စာကေလးေတြ စို႔စီစို႔စီေအာ္ျမည္ေနတယ္။

"သူတို႔က ကိုသက္ပိုင္ကို ေဖ်ာင္းဖ်ဖို႔ ကၽြန္မကို လြတ္လိုက္တာပါ။ ကၽြန္မစကားကို ကိုသက္ပိုင္ ပိုနားဝင္လို႔ပါတဲ့..."

ကၽြန္မေျပာစကားကုိ ကိုသက္ပိုင္ ၾကားပံုမရပါဘူး။ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္ကိုပဲ သူေငးၾကည့္ေနပါတယ္။

"ဒီလိုေဖ်ာင္းဖ်ရတာ ကၽြန္မ အားနာသလိုပဲ... ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မသာ ကိုသက္ပိုင္ဆိုရင္လည္း ဒီလိုပဲ လုပ္မိမွာပဲ..."

ဒီအခ်ိန္က်မွ ကိုသက္ပိုင္ဟာ မ်က္လံုးအျပဴးသားနဲ႔ ကၽြန္မကို လွည့္ၾကည့္တယ္။ ပါးစပ္ကလည္း "ဘာျဖစ္လို႔လဲ.." လို႔ ေမးတယ္။

"တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ကိုသက္ပိုင္တို႔ လင္မယားကို ကၽြန္မအရမ္းအားက်မိတယ္။ လူ႔ဘဝတစ္သက္မွာ ကိုယ္ဘက္က အရာရာကိုေပးဆပ္ခ်င္တဲ့ အေဖာ္မြန္၊ သစၥာရွိရွိနဲ႔ အရာရာေပးဆပ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ အေဖာ္မြန္နဲ႔ ဆံုေတြ႔ရတာဟာ လူတိုင္းကို အားက်ေစတာပဲေလ"

ကိုသက္ပိုင္ကို ကၽြန္မစိတ္လိုလက္ရ ေျပာေနမိတယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ဒီလိုေျပာေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မစကားေတြ ထစ္အေနမိတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ဟာတာတာျဖစ္ေနမိတယ္။

ကၽြန္မရဲ႕မသိစိတ္က ကၽြန္မကို ေမးခြန္းေတြထုတ္ေနမိတယ္။

"ဟုတ္လို႔လား? ေသမင္းနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရေတာ့မယ့္ လူတစ္ေယာက္ကို ေပးဆပ္ခဲ့ဖူး၊ ခ်စ္ခဲ့ဖူးရင္ လံုေလာက္ၿပီဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ႏွစ္သိမ့္ရံုနဲ႔ ရႏိုင္မလား? တကယ္လို႔ မရႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ဘာအရည္အခ်င္းနဲ႔ နင္ကဒီမွာလာထိုင္ၿပီး ဒီလိုစကားေတြနဲ႔ ေဖ်ာင္းဖ်ေနရေသးလဲ...."

မသိစိတ္ရဲ႕အေမးေၾကာင့္ ကၽြန္မ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိ အၾကာႀကီးႏႈတ္ဆိတ္ေနမိတယ္။ အခန္းေလထုထဲမွာ ေဆးနံ႔တခ်ဳိ႕နဲ႔ ေနမသိ၊ ထိုင္မသာတဲ့ ခံစားမႈတခ်ဳိ႕ လႊင့္ပ်ံေနတယ္။

"တကယ္ေတာ့....ကၽြန္မဟာ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ဆိုတာကို ကၽြန္မသိတယ္။ ေသတဲ့အေၾကာင္းကို လူနာနဲ႔ေျပာဆိုခြင့္ မရွိမွန္းလည္း သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မကို ရွင္ဘယ္လိုပဲ ထင္ပါေစ။ ကၽြန္မကို "ေသရမယ့္လူက မင္းမွမဟုတ္တာ" လို႔ပဲ ျပန္ေျပာေျပာ.. ရွင့္ကို ကၽြန္မသိထားေစခ်င္တာက ရွင့္မွာ AIDSေရာဂါရွိတိုင္း လူေတြက ရွင့္ကိုအထင္ေသးမသြားဘူး။ လ်စ္လ်ဴရွဴ မသြားဘူးဆိုတာပါပဲ။ AIDSေရာဂါရွိသူတိုင္းဟာ လိင္တူခ်င္းဆက္ဆံလို႔ ဒါမွမဟုတ္ ေဆးသမားေတြလို႔လည္း မထင္ၾကဘူး။ တကယ္လို႔ ေလာကမွာ မဟုတ္တာလုပ္တဲ့လူတိုင္း ေရာဂါဆိုးရရမယ္ဆိုရင္ အဂတိလိုက္စားတဲ့၊ မသမာသူေတြ ေရာဂါဆိုးရၿပီး ပံုေအာေသၾကေလာက္ၿပီေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား...?"

အသက္ျပင္းျပင္း တစ္ခ်က္ရႈိက္ရင္း စကားေတြကို ကၽြန္မေတာက္ေလွ်ာက္ ေျပာခ်လိုက္တယ္။ မထင္မွတ္ဘဲ ရုတ္တရက္ေျပာခ်လိုက္တဲ့ ကၽြန္မစကားေတြေၾကာင့္ ကိုသက္ပိုင္ ကၽြန္မကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ျပန္ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခ်က္ရယ္လိုက္တယ္။ ရွားရွားပါးပါး သူ႔ရဲ႕ အရယ္ေလးတစ္ခ်က္ပါ။

"ရွင္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ကို ျမင္သူတိုင္း အားက်တယ္ဆိုတာက ကၽြန္မတကယ္ကိုေျပာတာပါ။ ရွင္ေဆးမေသာက္၊ ေဆးမထိုးတာဟာ ရွင့္ကိုယ္ရွင္ ျမန္ျမန္ေသေစမွန္း ကၽြန္မလည္းသိတယ္။ ရွင့္ဇနီးကို ဒုကၡဆက္မခံေစခ်င္လို႔ မဟုတ္လား?"

ကၽြန္မအေျပာကို ကိုသက္ပိုင္ ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။

"ရွင္ေသမယ္ဆိုတယ္ ရွင့္ကိုယ္ရွင္ အသိဆံုးလို႔ ကၽြန္မထင္တယ္။ ရွင္ၾကာၾကာမေနရေတာ့မွန္း ရွင္ကိုယ္ရွင္လည္း သိတယ္။ ကၽြန္မလည္း တစ္ေန႔ေန႔မွာ ေသမွာပါပဲ။ ရွင့္ထက္ (၁ဝ)ႏွစ္ေလာက္ ပိုေနရတာကလဲြလို႔ ကၽြန္မလည္း တစ္ေန႔ေသရမွာပဲ။ ရွင့္အသက္ဆက္ရွင္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါလို႔ ကၽြန္မ မေဖ်ာင္းဖ်ခ်င္ဘူး။ ရွင့္အသက္ဆက္ရွင္မလား? ေသမလားဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က ရွင္လက္ထဲမွာပဲရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေလာကမွာ အသက္တစ္ရက္ဆက္ရွင္ႏိုင္ရင္ အဲဒီတစ္ရက္ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္နဲ႔ ျဖတ္ေက်ာ္ၾကမယ္ မဟုတ္လား? ျပတင္းေပါက္အျပင္က သစ္ပင္ေပၚမွာ ေနာက္ဆံုးတစ္ရြက္ပဲ က်န္ခဲ့တဲ့ သစ္ရြက္ေလးဟာ ေၾကြလုဆဲဆဲမွာေတာင္ လွပႏိုင္ခဲ့ေသးတယ္ မဟုတ္လား?"

ကိုသက္ပိုင္ကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္မမ်က္ေတာင္ေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ခပ္ေနမိတယ္။ ေျပာစရာေတြေျပာၿပီး သူ႔အခန္းထဲကေန ကၽြန္မလွမ္းထြက္လာခဲ့တယ္။

ေနာက္တစ္ရက္မွာ ကိုသက္ပိုင္တစ္ေယာက္ ညသန္းေခါင္ထၿပီး အစာေတာင္းစားတဲ့အေၾကာင္း၊ တာဝန္က်ဆရာမကို ေဆးထိုးေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုတဲ့အေၾကာင္း နပ္စ္ကတဆင့္ ကၽြန္မၾကားလိုက္ရတယ္။

ကၽြန္မၿပံဳးမိပါတယ္။ အသက္တစ္ရက္ ဆက္ရွင္ႏိုင္မယ့္ အေၾကာင္းတရားကို ကိုသက္ပိုင္တစ္ေယာက္ ေတြ႔ရွိသြားၿပီ ထင္ပါတယ္။

သိပ္မၾကာပါဘူး... AIDSလူနာေဆာင္မွာ ကၽြန္မရဲ႕ အလုပ္သင္ခ်ိန္ ၿပီးဆံုးသြားပါတယ္။ တျခားလူနာေဆာင္ေတြဘက္ ကၽြန္မေျပာင္းေရြ႔ၿပီး အလုပ္သင္တာဝန္ေတြကို ဆက္လက္ဆည္းပူးခဲ့ပါတယ္။ AIDSလူနာေဆာင္ဘက္ေရာက္တိုင္း ကိုသက္ပိုင္ကို ကၽြန္မဝင္ၾကည့္တတ္ပါတယ္။ သူ႔ကိုယ္ေပၚသြင္းထားတဲ့ သြင္းေဆးေတြ အဆင္မေျပတဲ့အခါ အေၾကာထပ္ရွာၿပီး ေဆးသြင္းေပးဖို႔ ကၽြန္မကို သူေတာင္းဆိုတတ္ပါေသးတယ္။ သူ႔ေဝဒနာေတြ သိပ္မသက္သာေပမယ့္ သူ႔မ်က္လံုးအၾကည့္ေတြမွာေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တခ်ဳိ႕နဲ႔ ရင္ဆိုင္ရဲတဲ့ သတၱိတစ္ခ်ဳိ႕ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့တယ္။

ကိုသက္ပိုင္ ေတာ္ရံုမေသႏိုင္ေသးဘူးဆိုတာ ကၽြန္မသိလိုက္ပါတယ္။ သူ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ မေသႏိုင္ေသးပါဘူး။

အလုပ္သင္တာဝန္ၿပီးဆံုးၿပီး ေက်ာင္းၿပီးသြားခ်ိန္မွာ နယ္ၿမိဳ႔ေလးတစ္ၿမိဳ႕ဆီ ကၽြန္မတာဝန္က် ေျပာင္းေရြ႔ခဲ့ရတယ္။ ေဆးျဖတ္သင္တန္းေက်ာင္းတစ္ခုမွာ အခ်ိန္ပိုင္းဆရာမအျဖစ္ ကၽြန္မတာဝန္က်ခဲ့တယ္။ ေဆးမႈက်ဴးလြန္ခဲ့သူေတြနဲ႔ ေဆးစဲြေၾကာင္း ဝန္ခံသူေတြကို ေဆးျမန္ျမန္ျဖတ္ႏိုင္ဖို႔ ပညာေပးေလ့က်င့္မႈေတြ၊ စည္းရံုးမႈေတြ လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္။ ေဆးျဖတ္သင္တန္းေက်ာင္းကို ဆိတ္ၿငိမ္လွပတဲ့ ေနရာမွာ တည္ထားပါတယ္။ ညေနခင္း သင္တန္းေက်ာင္းသြားတိုင္း ကၽြန္မလမ္းေလွ်ာက္ၿပီးသြားခဲ့တယ္။ လွပတဲ့သစ္ေတာအုပ္ေလးထဲ ေျဖးေျဖးမွန္မွန္နဲ႔ ကၽြန္မလမ္းေလွ်ာက္ၿပီးသြားခဲ့တယ္။

ေဆာင္းဦးကာလတစ္ခု သင္တန္းေက်ာင္းမသြားခင္ ညေနပိုင္းမွာ အရင္က အလုပ္တူတူလုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ နပ္စ္ဆီက စာတစ္ေစာင္ကို ကၽြန္မလက္ခံရရွိခဲ့တယ္။ စာထဲမွာ ကိုသက္ပိုင္ ဆံုးသြားၿပီဆိုတဲ့ သတင္းပါတယ္။ ကိုသက္ပိုင္ဟာ ေသဆံုးခ်ိန္မွာ မငုဝါရဲ႕လက္ကို ကိုင္ၿပီး ေျဖးညႇင္းသာသာ ေသဆံုးသြားပါတယ္တဲ့။ ရုပ္ရွင္ကားေတြထဲကလို႔ ေမ့ေျမာရာက အသက္ကုန္သြားသလိုပါပဲလို႔ ဆိုထားတယ္။ တျခား AIDSေရာဂါေဝဒနာရွင္ေတြလို Kaposi'sရည္ၾကည္ဖုေတြ ကဲြထြက္ၿပီး ေသြးထြက္တာမ်ဳိး ေနာက္ၿပီး ေရာဂါေဖာက္တဲ့ လကၡဏာမ်ဳိးလည္း မျပဘဲ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ေသဆံုးသြားခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ စာအိတ္ကို အသာအယာ ျပန္ပိတ္ရင္း ကၽြန္မ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ တိုးတိုးေလးခ်မိတယ္။ ခရီးေဝးသြားမယ့္ မိတ္ေဆြတစ္ဦးကို လိုက္ပို႔လိုက္ရသလို စိတ္ထဲမွာ ဝမ္းနည္းသလိုလို၊ သတိရသလိုလိုနဲ႔ ေတာင္းဆုေတြ အမ်ားႀကီး ေပးပို႔မိတယ္။

ေဆးျဖတ္သင္တန္းခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ဳိတဲ့၊ ေခါင္းမာတဲ့၊ အလ်င္စလို ႀကီးျပင္းခ်င္ၿပီး ခလုတ္တစ္ခ်က္တိုက္ရံုနဲ႔ လဲက်ႏိုင္မယ့္ မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရျပန္တယ္။ စတိတ္စင္ေပၚတက္ၿပီး သင္ၾကားညႊန္ျပရမယ့္ သင္ရိုးစာအုပ္ထူထူကို လွန္ေလ်ာရင္း ေျမျဖဴတစ္ခဲကို ကၽြန္မလွမ္းယူလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ဒီေန႔ေျပာမယ့္ ေခါင္းစဥ္ကို ခ်ေရးဖို႔ျပင္လိုက္ခ်ိန္ မ်က္ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ မထင္မွတ္တဲ့ ေဆာင္းဦးရဲ႕ အရိပ္တခ်ဳိ႕ လာထင္ဟပ္တယ္။ ကိုသက္ပိုင္ေငးၾကည့္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေဆာင္းဦးရဲ႕ ေကာင္းကင္က ျပာလဲ့လဲ့အတိုင္း ရွိေနဆဲပဲ။ ေမပယ္လ္ရြက္ေလးက နီရဲရဲရွိေနတုန္းပဲ။ သစ္ကိုင္းေအးစက္စက္ေပၚမွာ စာကေလးေတြ စိုစီစိုစီ ေအာ္ျမည္ေနဆဲပဲ....

ကိုသက္ပိုင္ကို ရုတ္တရက္ သတိရလိုက္မိၿပီး ကၽြန္မၿပံဳးမိတယ္။ ေျမျဖဴခဲကို ပစ္ခ်ၿပီး သင္ရိုးစာအုပ္ထူထူကို ပစ္ခ်လိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ သင္တန္းသားဘက္လွည့္ၿပီး ကၽြန္မ ေမးလိုက္တယ္။

"မင္းတို႔ထဲက ခ်စ္သူေကာင္မေလးရွိတဲ့လူေတြ လက္ေျမွာက္ပါ..."

ကၽြန္မအေမးကို သင္တန္းသားေတြ အံ့ၾသဟန္ျပေပမယ့္ အားလံုး လက္ေျမွာက္ၾကတယ္။

"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.. လက္ျပန္ခ်ပါ... မင္းတို႔ထဲက ကိုယ့္ခ်စ္သူေကာင္မေလးကို တကယ္ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ လူေတြ လက္ေျမွာက္ပါ..."

အခန္းတစ္ခုလံုး ခဏေလာက္ ၿငိမ္က်သြားတယ္။ က်ဳိးက်ဲက်ဳိးက်ဲ လူတခ်ဳိ႕ ညာလက္ေျမွာက္တာကို ေတြ႔လိုက္တယ္။

ကၽြန္မၿပံဳးမိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏုငယ္ပ်ဳိမ်စ္တဲ့ သင္တန္းသားတစ္သိုက္ကို ကိုသက္ပိုင္ရဲ႕အေၾကာင္း ေျပာျပျဖစ္တယ္။ ကလန္ကဆန္နဲ႔ ေျပာစကား နားမေထာင္တတ္သူတခ်ဳိ႕ရဲ႕ မ်က္လံုးထဲမွာေတာင္ မ်က္ရည္ေတြ ဝဲသီေနတာကို ကၽြန္မေတြ႔လိုက္မိတယ္။

ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္က ေနာက္ဆံုးလက္က်န္ ေမပယ္လ္ရြက္ေလးကို ၾကည့္ရင္း သူ႔ဇာတ္လမ္းကို တစ္ခ်ိန္က တစ္ႀကိမ္လဲက်ခဲ့ဖူးသူေတြကို ျပန္ေျပာျပေနတဲ့ကၽြန္မကို ကိုသက္ပိုင္တစ္ေယာက္ စိတ္မဆိုးေလာက္ဘူးလို႔ ကၽြန္မထင္မိပါတယ္။


ၿပီးပါၿပီ