အခ်စ္

အခ်စ္မွာ အခ်ိန္၊ အကြာအေဝး၊ ေနရာေဒသ၊ လူမ်ဳိးဘာသာ ကန္႔သတ္မႈမရွိပါဘူး။

(၅)နွစ္ အရြယ္တုန္းက နင့္ကိုငါခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။
နင္ေခါင္းကိုငဲ့ မ်က္လံုး၀ိုင္းေလးကို ပုတ္ခတ္ရင္း အဲဒါ ဘာအဓိပၸာယ္လည္းလို႔ ငါ့ကိုေမးခဲ့တယ္။

(၁၅)နွစ္ အရြယ္တုန္းက နင့္ကိုငါခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။
အကၤ်ီအနားစကို အဓိပၸာယ္မဲ့ လံုးေခ်ကစားရင္း ေခါင္းေလးကိုငံု႔ ရွက္ေသြးျဖာျပီး နင္ျပံဳးခဲ့တယ္။

(၂ဝ)နွစ္ အရြယ္တုန္းက နင့္ကိုငါခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။
ငါ့ပုခံုးထက္မွာ ေခါင္းေလးကိုမွီျပီး ငါေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာကိုစိုးတဲ့အလား ငါ့လက္ေမာင္းကို နင္တင္းတင္းေလး ဖက္ထားခဲ့တယ္။

(၂၅)နွစ္ အရြယ္တုန္းက နင့္ကိုငါခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။
မနက္စာကို ျပင္ဆင္ရင္း ငါ့နဖူးကို တစ္ခ်က္နမ္းျပီး “သိပါတယ္...ထပါေတာ့ လူပ်င္းေလးရယ္”လို႔ ခ်စ္စနိုးနဲ႔ နင္ေျပာခဲ့တယ္။

(၃ဝ) အရြယ္တုန္းက နင့္ကိုငါခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။
“တကယ္ခ်စ္ရင္ ရံုးဆင္းခ်ိန္ ေလွ်ာက္မလည္နဲ႔၊ မွာတဲ့ပစၥည္းေတြကိုလည္း ဝယ္ခဲ့ဖို႔ မေမ့နဲ႔” လို႔ နင္ရယ္ျပီး ေျပာခဲ့တယ္။

(၄ဝ) အရြယ္တုန္းက နင့္ကိုငါခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။
ပန္းကန္ေတြ သိမ္းရင္း “ေကာင္းပါျပီ...ေကာင္းပါျပီ ကေလးေတြကို စာျပလိုက္ပါဦး” လို႔ နင္စိတ္မရွည္စြာ ေျပာခဲ့တယ္။

(၅ဝ) အရြယ္တုန္းက ငါနင့္ကိုခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။
သိုးေမႊးခ်ည္ကို ထိုးရင္း “တကယ္လား...နင့္စိတ္ထဲမွာ ငါ့ကိုေစာေစာ ေသေစခ်င္ေနတယ္ မဟုတ္လား”လို႔ ေျပာျပီး တခစ္ခစ္နဲ႔ နင္ရယ္ခဲ့တယ္။

(၆ဝ) အရြယ္တုန္းက နင့္ကိုငါခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။
ငါ့လက္ေမာင္းကို တစ္ခ်က္ထုရင္း “အဘိုးၾကီး..ေျမးေတြေတာင္ၾကီးေနျပီ အေျပာကမက္တုန္း” လို႔ နင္ေျပာခဲ့တယ္။

(၇ဝ) အရြယ္တုန္းက မ်က္မွန္ထူထူကိုတပ္ ခုန္ေပၚမွာငါတို႔တူတူထိုင္ျပီး လြန္ခဲ့တဲ့ အနွစ္၅ဝက ဓာတ္ပံုေတြကို ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ နင့္ရဲ႕တြန္႔ေၾကေနတဲ့လက္ကို ငါဆုတ္ကိုင္ရင္း နင့္ကိုငါခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အၾကင္နာေတြျပည့္ေနတဲ့ မ်က္လံုးနဲ႔ ငါ့ကိုနင္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ အရစ္ေၾကာင္းေတြနဲ႔ တြန္႔ေၾကေနေပမဲ့ နင္ရဲ႕မ်က္နွာဟာ လွပေနဆဲပါ။

(၈ဝ) အရြယ္တုန္းက နင့္ကိုငါခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။
နင္ လွဲေလ်ာင္းေနတယ္....ငါငိုေနတယ္။ ေနာက္ဆံုးတစ္ခြန္း နင္ေျပာခဲ့တယ္ “ငါ.....နင့္....ကို...ခ်စ္...တယ္”တဲ့။
ငါ့ဘဝမွာ အေပ်ာ္ဆံုးနဲ႔ ဝမ္းအနည္းဆံုးေန႔တစ္ေန႔ပါပဲ။

အခ်စ္စစ္ဟာ အခ်ိန္ကိုေက်ာ္ျဖတ္တယ္။
အခ်စ္စစ္ဟာ အကြာအေဝးကိုေက်ာ္ျဖတ္တယ္။
အခ်စ္စစ္ဟာ ေနရာေဒသကိုေက်ာ္ျဖတ္တယ္။
အခ်စ္ကို တန္ဖိုးထားတတ္ဖို႔၊ ျမတ္နိုးတတ္ဖို႔နဲ႔ နားလည္တတ္ဖို႔ပဲလိုခဲ့တယ္။